O camiño para a liberación da Clase Obreira é a loita polo Poder Obreiro e a Revolución Socialista.

[Resolución do Comité Executivo do PCPE]
As organizacións oportunistas -coas súas propostas de conciliación de clases- colaboran coa oligarquía na guerra xeral contra a clase obreira.
1.- O PCPE chama á clase obreira a romper as cadeas da opresión.
O Comité Executivo do Partido Comunista dos Pobos de España chama aos traballadores, ás traballadoras, á mocidade obreira e pensionistas a levantar a súa loita contra o actual sistema político de dominación, que só ofrece explotación e miseria. O PCPE chama a fortalecer as filas do partido da clase obreira para avanzar cara á construción da sociedade socialista-comunista.
O camiño a seguir polo pobo traballador é o de terminar coa opresión e -a través da súa loita-, conquistar a emancipación de toda a sociedade, acabando co capitalismo. As súas leis son as cadeas que nos oprimen, e a clase obreira non ten outra opción de futuro que romper esas cadeas para avanzar cara á súa liberdade.
2.- O capitalismo español convértese en ditadura férrea para tratar de superar esta crise.
Para tratar de salvar ao capitalismo a oligarquía española está roubando á clase obreira deste país todo o valor creado polo seu traballo. O opaco rescate bancario (máis de 200 mil millóns de euros), a redución das pensións (50 mil millóns de euros), a redución  salarial na función pública, o recorte de bolsas, a baixada de salarios, etc. son só unha mostra -parcial- do saqueo de toda a economía do país por parte das clases parasitarias. O goberno do PSOE onte, como hoxe o goberno do PP, xunto cos gobernos autonómicos de CiU, PNV, CC, IU, etc., aplican esta mesma política con firmeza ditatorial. Ningún destes gobernos renunciou á estratexia de privatización de todo o sector público, transferindo a propiedade estatal a propiedade privada capitalista. Demóstrase na práctica, unha vez máis, a afirmación de Carlos Marx: O goberno é o consello de administración que rexe os intereses colectivos da clase burguesa.
A clase obreira e os sectores populares están sendo sometidos a un brutal aumento da explotación pola oligarquía española, que atopa na redución do prezo da forza de traballo o único elemento flexíbel do seu sistema económico. Esta oligarquía apóiase nas estruturas imperialistas da UE para reforzar a súa posición de clase dominante. Endesa, Panrico, A Caixa, Mercadona, Pescanova, BBVA, Repsol, Banco Santander, Acciona, Telefónica, FCC, etc., son algúns dos grandes grupos monopolistas que exercen unha brutal ditadura utilizando a coartada dunha cada vez máis minguada democracia burguesa. O aumento da sobreexplotación da forza de traballo leva á clase obreira a un empobrecemento crecente e a unhas miserábeis condicións de vida, ata o extremo da malnutrición infantil que afecta a unha parte significativa dos fillos e fillas da clase obreira. Hoxe, no noso país, a maioría social, entrega a súa vida enteira -desde o seu nacemento á súa morte- aos intereses parasitarios dese capital monopolista.
A última fase expansiva do capitalismo español facilitou ao actual bloque de poder a estabilidade dos consensos necesarios para o mantemento e lexitimación do sistema de dominación, pero hoxe, a creba económica do capitalismo, leva en paralelo a unha profunda crise institucional, que afecta a todo o sistema de dominación: crise do sistema de partidos, crises da monarquía, crise da unidade do Estado, crise do sistema xudicial, etc. Nestas condicións unha parte da burguesía catalá considera que chegou a súa oportunidade para buscar saídas particulares á crise xeral do capitalismo, desenvolvendo unha estratexia para tratar de conservar a iniciativa política en Catalunya, buscando configurar unhas novas relacións políticas para manterse como clase hexemónica, o cal -entre outras cousas- provoca enormes contradicións no bloque oligárquico-burgués que exerce hoxe o seu dominio no Estado; contradicións que, sendo alleas á clase obreira, deben ser aproveitadas por esta para facer valer os seus propios intereses. Distraer á clase obreira da loita de clases, e colocala detrás da súa estratexia, é un obxectivo non disimulado da burguesía catalá; que, de prosperar, sería un auténtico balón de osíxeno para consolidar o seu sistema de dominación, e á súa vez para o mesmo capitalismo español no seu conxunto. O fortalecemento de todas as estruturas de organización da unidade revolucionaria da clase obreira, convértese nun obxectivo de primeiro orde para os traballadores e as traballadoras, tanto de Catalunya como do resto do Estado.
O recente 30 aniversario da Constitución tamén puxo de manifesto a profundidade da crise institucional. A disciplinada pechadura de filas que permitiu, durante todos os anos anteriores, manter o tabú sobre a posibilidade de reformar a constitución crebouse. Hoxe exprésanse diferentes intereses do bloque dominante, sobre o que xa se mostra como o inevitábel cuestionamento dos consensos acordados ao final da ditadura anterior, na chamada “transición política”. Agora poñerase en marcha unha nova estratexia “para cambiar algo para que todo siga igual”, onde con pragmatismo a burguesía buscará acordos cos sectores oportunistas para reeditar unha nova versión dos pactos que hai trinta anos lle permitiron consolidar a súa dominación á morte de Franco. Ante esta situación a clase obreira ten que responder co seu propio programa de clase, facendo da proposta de República Socialista, de carácter confederal, o aceno de identidade dos seus intereses, sustentada nunha política de alianzas expresada na Fronte Obreira e Popular para a conquista do poder obreiro e a sociedade socialista.
O enganoso modelo que permitiu á burguesía española manter un acelerado proceso de acumulación de capital durante trece anos (1994-2007) crebou, e non é un modelo recuperábel, nin facilmente reconvertíbel. Esa estratexia planificada polas clases dominantes –e de curto percorrido-, foi unha fuxida cara a adiante desde a crise de inicios dos noventa (que á súa vez devén da crise dos setenta), que a final de contas non fixo máis que situar de novo á burguesía ao borde do precipicio, agora nunha situación de risco de morte aínda maior.
Hoxe as clases explotadoras, necesitan organizar outra forma de capitalismo para tratar de manter a súa actual posición hexemónica. Un capitalismo máis ditatorial, e que impoñerá unha maior desigualdade social. E esta nova fase desesperada -se a oligarquía consegue consolidala- será un paso máis no camiño sen retorno cara á súa destrución total. A burguesía sabe que isto é así, e por iso, de forma apresurada, trata de conformar todo un novo marco xurídico represivo; tramítase un novo endurecemento do Código Penal, ponse en cuestión o dereito de folga, elimínase a negociación colectiva, apróbase unha nova Lei de Seguridade Cidadá e asígnase un papel policial á seguridade privada; o próximo paso -cando a burguesía sinta ás súas costas o alento da clase obreira combatente- será a militarización de todos os corpos de policía, como desenvolvemento da imparábel espiral represiva á que está obrigada para tratar de manter o seu antisocial sistema.
O sistema capitalista internacional móvese nas mesmas coordenadas de parasitismo e descomposición. As potencias imperialistas, a OTAN e outras alianzas imperialistas interestatais, desenvolven unha guerra xeral contra a Humanidade, que se estende por todo o Planeta. A pillaxe e o saqueo, a destrución do medio natural para tratar de incrementar as ganancias, as guerras imperialistas, o terrorismo de estado que gaña maior capacidade criminal utilizando tecnoloxías de última xeración, a militarización da economía co constante incremento do gasto armamentista, a vixilancia e a espionaxe universais, etc., son a auténtica careta da formación capitalista mundial na súa fase de esgotamento histórico, o imperialismo. A burguesía está disposta a cometer os máis terríbeis crimes para tratar de conservar a súa hexemonía, coma onte fixo recorrendo ao fascismo, hoxe avanza cara a un estado policial-militar que lle permita o exercicio mundial da violencia extrema para o logro dos seus fins, sometendo violentamente á clase obreira internacional. Todas as fraccións da burguesía se alinean con esta posición de forma disciplinada. Hoxe é máis certa que nunca antes, a afirmación: “socialismo ou barbarie”.
3.- A crise é unha crise de sobreprodución como expresión concreta da crise xeral e estrutural do sistema capitalista de dominación.
Obreiros, obreiras, a burguesía dita todos os días novas leis para someternos á escravitude, para arrebatarnos todos os nosos dereitos e para aumentar a explotación como nunca fixo na historia. Non estamos volvendo ao século XIX -como se soe dicir con frecuencia-, senón que este é o capitalismo que existirá no século XXI ata que o derrote a clase obreira, destruíndoo ata os seus cimentos.
É unha crise sen saída para o capitalismo. Non é posíbel recuperar a taxa de ganancia co modelo capitalista imposto ata a data, por iso o futuro no capitalismo será dun aumento desmedido do seu carácter ditatorial e da explotación da clase obreira empobrecida ao extremo.
Estamos vendo a forma concreta que toma hoxe a crise xeral do sistema capitalista que se iniciou a principios do século XX. É unha crise de sobreprodución que o capitalismo trata de resolver -como sempre- cun violento proceso de destrución de forzas produtivas: paro, desvalorización de capital, pechadura de miles de pequenas e medianas empresas, roubo bancario, etc.
O goberno da oligarquía -xa sexa o PP, o PSOE, ou unha alianza con participación do oportunismo representado por IU e outras forzas “de esquerda”- non ten solución para unhas cifras de paro que se manterán durante un longo período no rango dos cinco ou seis millóns. Unha das tantas consecuencias desta situación será a perda de 2,6 millóns de habitantes nos próximos dez anos en todo o Estado. Confírmase así un panorama de retrocesos progresivos nas condicións de vida da maioría obreira e popular, caracterizado polo empobrecemento, a expulsión de altísimas porcentaxes de mulleres do mercado laboral para destinalas ao coidado e a reprodución  familiar,  a sobreexplotación, a perda do futuro para gran parte  da mocidade e as constantes agresións ao colectivo de pensionistas que levan a un deterioro xeneralizado das súas condicións xerais de vida (sen sanidade nin medicamentos, sen asistencia social, abandonado e empobrecido).
4.- A loita obreira é o camiño.
O altísimo desenvolvemento das forzas produtivas -que o sistema capitalista non pode poñer a producir porque aumentaría aínda máis a súa crise-, entra en irresolúbel contradición coas relacións de produción (capitalistas) e senta as bases para o imparábel cambio social. Hoxe a clase obreira -poñendo en uso o altísimo desenvolvemento científico e tecnolóxico existente- ten a posibilidade de producir canto a Humanidade necesita para satisfacer as súas necesidades vitais; son as leis do capitalismo e a propiedade privada dos medios de produción as que impiden o desenvolvemento destas capacidades sociais.
Chegou o momento de colocar na axenda da clase obreira a loita polo socialismo-comunismo como un obxectivo do presente. E a clase obreira non está soa nesta tarefa, outros sectores populares (autónomos, pequenos produtores, campesiñado pobre), obxectivamente iranse inclinando por esta orientación revolucionaria. Estase conformando así o bloque social que, liderado pola clase obreira, levará á derrota das clases parasitarias hoxe dominantes.
O capitalismo español trata de manter nos centros de traballo o seu poder absoluto mediante un auténtico estado de terror contra a clase obreira, que ten que ser contestado coa loita obreira combatente; porque hoxe renunciar á defensa dos nosos dereitos e agachar a cabeza significa -máis que nunca-, facilitar o camiño á patronal para aumentar a explotación e arrebatar calquera dereito aos traballadores e traballadoras. Por iso os colectivos obreiros máis combatentes, que protagonizaron numerosas folgas nestes anos, son un exemplo a seguir polo resto dos traballadores e traballadoras, porque demostran que a loita é posíbel e necesaria.
A Folga Xeral é, nas condicións actuais, a ferramenta máis potente para a defensa dos nosos dereitos. Xunto a ela as loitas parciais, de empresas e de sector, están aportando unha acumulación de experiencia e capacidade de combate que habemos de multiplicar unindo todas as loitas nunha loita xeral do proletariado contra a burguesía, polo poder obreiro e polo socialismo-comunismo. Unha clase obreira curtida na loita consecuente pola defensa dos seus dereitos fará avanzar as súas posicións, e tirará do resto da clase para situala á altura das necesidades históricas do momento. Sen medo á represión, sen temor aos despedimentos e a todo tipo de represalia empresarial, a clase obreira ten que ir ao combate con determinación de vitoria.
Os Comités para a Unidade Obreira (CUO) son a mellor resposta organizativa da clase obreira ás necesidades do momento, para avanzar na unidade da clase e terminar co fraccionamento sindical que debilita as loitas.
5.- O Partido Comunista é o partido da clase obreira. A oligarquía non poderá parar a firme vontade das traballadoras e os traballadores de camiñar cara á súa emancipación.
O bloque dominante atópase nunha difícil situación para manter a súa posición hexemónica na sociedade, pero este bloque non caerá se a clase obreira non se organiza para aproveitar este momento e lanzar todas as súas forzas nunha loita de contraataque decidido ata a vitoria.
Vitoria que non se alcanzará sen a organización coordinada de todas as loitas obreiras, vitoria que necesita dun proxecto político propio para derrotar ao inimigo de clase dun xeito definitivo, vitoria que necesita dirección política e loita polo poder obreiro. Non haberá vitoria se non se loita co horizonte estratéxico do socialismo-comunismo.
O PCPE naceu hai trinta anos, como síntese superadora de toda a experiencia revolucionaria do Partido Comunista no noso país, e ten a firme determinación de levar á clase obreira ata a vitoria, ata o poder obreiro e ata a derrota absoluta da parasitaria oligarquía que nos domina.
O PCPE asume o reto de preparar á clase obreira para a loita e para o combate, con moral de vitoria, e iso será posíbel malia a represión patronal e do estado policial cando a clase teña plena confianza nas súas propias forzas, no seu Partido e nun futuro socialista-comunista. Non hai inimigo grande para a clase obreira cando loita organizadamente á ofensiva.
Non aceptaremos a miseria e a escravitude que o capitalismo nos depara, non aceptaremos a resignación, nin as humillacións. A nosa confianza na clase obreira fainos fortes, non sabemos o que é o medo na loita, levantarémonos unha e outra vez ata conseguir a unidade de toda a clase obreira no combate pola súa emancipación. Demostraremos que somos vangarda polas nosas conviccións, polo noso proxecto e pola nosa práctica política militante.
O noso obxectivo é finalizar canto antes co tempo da burguesía española como clase dominante, a súa derrota chegará máis pronto que tarde, o Partido Comunista traballa por estar á cabeza de todas as loitas e non descansará ata a vitoria, ata arrasar cos últimos vestixios de explotación.
POLA SAÍDA DO €-UE-OTAN
POLA UNIDADE DA CLASE OBREIRA
POLO PODER OBREIRO E O SOCIALISMO-COMUNISMO
[Fonte: PCPE]