A realidade montada

Usos e verdades da imaxe editada
A montaxe é unha das fases do proceso de creación audiovisual máis importantes. A través desta conséguese dotar de sentido ó material bruto gravado. É o punto crucial onde se enfían todos os elementos do guión, fase esta tamén dominada polos principios da montaxe pero neste caso tendo como obxecto de edición as ideas.


As imaxes poden nacer a través de mil e unha motivacións, dende a función explicativa até a puramente ornamental e todas elas están relacionadas á súa vez con moitas outras imaxes, a montaxe nace entón para articular de mellor xeito posible a capacidade narrativa das mesmas.


Esta labor é un auténtico reto para a maior parte dos realizadores, realizadores que se empeñan en facer virguerías que deseñen unha plataforma de sentidos que cada filme desenvolve. Pero o debate en realidade non está nin moito menos na capacidade estética dos planos. Dous destes planos poden encaixar perfectamente sen que teñan correspondencia necesaria coa realidade. Ó plano dun rapaz mirando por unha ventá non lle ten porque seguir necesariamente o plano do que está vendo senón que calquera exterior podería ser válido con só que este se adaptara a condicións básicas do entorno no que transcorre a historia. Se isto é posible, e diriamos que cada vez é máis necesario, debemos estar atentos diante do que vemos. Este uso da linguaxe audiovisual é de todo lícito xa que a verdade é que a aparencia do real é tan válida como a realidade en si mesma. Sobre este tema non existiría maior complicación se só o tratásemos en clave de ficción, o problema ven cando a montaxe se aplica ó campo informativo ou obxectivo.


Para entender mellor o que vamos tratar hai que ser conscientes de que a montaxe non consiste única e exclusivamente na correlación de planos, a montaxe tamén relaciona elementos de diferente natureza como o son e a propia imaxe. As imaxes están delimitadas polo valor que as palabras lles outorgan. Unha voz superposta pode modificar por completo o significado dunha toma. Pénsese no vídeo dunha manifestación onde a acción que relate a voz do locutor se centre única e exclusivamente en incidentes illados e resuma todo que vemos en pantalla á queima de contedores ou á rotura de cristais. Neste caso estamos a asistir a unha montaxe totalmente confusa. Pola contra se collemos estas mesmas imaxes e as contextualizamos explicando a demanda sobre a que discorre a manifestación, situando ós protagonistas e ós antagonistas do conflito estaremos na disposición de dicir que se produciron uns ou outros incidentes, incidentes de ambos bandos e en clave descritiva, verdadeira natureza destas imaxes.


Este é un exemplo diario, vivido en todas as canles onde as mensaxes nacen e se modifican baixo unha forma realista pero saltándose totalmente os índices da lóxica. Isto ven a ser unha chamada de alerta para todos, para que sexamos nós mesmos quen nos impoñamos unhas medidas á hora de entender a montaxe e en definitiva a lóxica narrativa dos acontecementos.


Somos conscientes de que cada peza audiovisual non é máis que un pequenísimo extracto dunha idea. Retomando o exemplo anterior para concluír. Unha manifestación en cuestión non é máis que unha das realizacións físicas dunha idea. Detrás desta hai asembleas, debates, conflitos, sentimentos… Así que a vista da militancia na rúa é unha mínima parte de todo o proceso.


Con todo isto queremos retocar o sentido do cinema con respecto á realidade. Un filme será verdade sempre que respecte a esta. Non ten necesidade de ser a súa substituta senón que ten que axudar a comprendela.


Alén de tanto texto vale máis deixar un exemplo práctico de cómo a manipulación na montaxe pode provocar atracos á liberdade de expresión que aquí vemos explicados. O fragmento correspóndese ó filme: “La revolución non será televisada” documental dirixido por Kim Bartley e Donnacha O’Brian onde se narra de primeira man o que sucedeu durante o Golpe de estado acaecido en Venezuela o 11 de abril de 2002. Golpe executado contra o goberno legalmente electo e constituído de Hugo Chavez. Este filme serve para demostrar as múltiples relacións que a cámara pode establecer coa realidade, un filme tremendamente recomendable para entender máis sobre como funcionan a lóxica narrativa actual:


Poñede especial atención ó que pasa despois do MIN.3
O filme enteiro está á vosa disposición en Youtube:

Discurso do representante do KKE no Encontro Internacional


XIIº Encontro Internacional dos Partidos Comunistas e Obreiros
Do 3 ao 5 de decembro de 2010
Xohanesburgo (Suráfrica)


Discurso de G. Marinos, do Comité Central do Partido Comunista de Grecia



Queremos agradecer o Partido Comunista de Suráfrica a celebración do Encontro Internacional e a hospitalidade que nos ofrece.

Estendemos un saúdo militante aos e ás comunistas de África, aos movementos antiimperialistas, aos pobos destes continente que experimentan a barbarie capitalista. Saudamos a celebración do Encontro Internacional de Partidos Comunistas e Obreiros que se celebra por vez primeira no continente africano.

Damos a benvida ás delegacións dos partidos obreiros e comunistas e agradecemos a súa solidariedade coa loita do KKE, da PAME e da clase obreira do noso país.

Os acontecementos elevaron o nivel de esixencia e os procedementos do Encontro Internacional de Partidos Comunistas deben estar imbuídos da grande responsabilidade dos comunistas diante da clase obreira, os pobos que experimentan o brutal ataque do capital e dos seus representantes políticos; un ataque que en condicións de crise capitalista se fai aínda máis intensa e perigoso.

Non somos calquera tipo de partido, somos Partidos Comunistas e temos unha misión concreta. Temos de organizar a loita da clase obreira, a loita de clases polo derrocamento do sistema explotador en cada país e a construción da nova sociedade, a sociedade socialista-comunista.

Por tanto, temos a obriga de elaborarmos a experiencia da loita de maneira colectiva e a utilizarmos para dar un paso adiante canto á estratexia e a táctica do movemento comunista, para que corresponda coas necesidades da loita de clases.

O cinema como documento social

Sobre o feito de recoller a historia
A primeira achega que faremos sobre este mundo amplo que formula esta sección multimedia sitúase sobre o xénero documental. A partires desta forma alcanzamos o coñecemento da realidade que nos percorre. Consideramos este dispositivo narrativo coma un instrumento capaz de mesturar entretemento e crítica aludindo ó espectador, facéndoo partícipe dunha realidade determinada. Isto non se consegue mediante a obxectividade, quen considere esta como unha condición fundamental do documental está pensando de modo erróneo. A verdadeira esencia do documento é ser interpretado, e o documental analiza o mundo coma un suxeito axitado polos cambios e cada un destes pode chegar a rexistrarse coma un documento concreto.


Así mesmo a súa consideración xenérica pode ser unha frase mal feita, posto que moitas veces diante do que nos atopamos é cine documental e xa que logo somos conscientes de que este toma formas da cinematografía para facerse máis vivo. O que si non é discutible é a súa necesidade por traballar sobre a realidade, non coma un mero reflexo senón coma unha porta aberta á reflexión. Dentro da forma documental cabe destacar o documental social.


O documental social é capaz de reflectir os acontecementos históricos sen que estes queden como unha mera pegada, como unha cifra máis. Loita fronte a subxectividade que de modo sobrenatural prioriza a industria cinematográfica. Esta última non é a característica natural do audiovisual, non é máis que a materialización efectista e consumista de algo tan natural como é este campo. Non debemos esquecer que os inventores do cinematógrafo eran persoas interesadas por documentar algún fenómeno ou acción. Usaban a realidade a modo de experimento pero sempre cinguíndose ó que cámara rexistraba.


O exemplo práctico que hoxe imos deixar é un dos primeiros rexistros cinematográficos que se conservan. Este é a “Saída dos obreiros da fábrica en Lyon Monplaisir”, dirixida polos Irmáns Lumière, que dura 45 segundos e que amosa a preto de cen obreiros saíndo da fábrica de artigos fotográficos de Lyon-Montplaisir. O título explicita o contido desta breve peza onde se amosa á clase obreira da época deixando atrás os seus postos de traballo. Traballos mecanizados e monótonos que fan mella no comportamento destas xentes que deambulan a través do espazo que enmarca a cámara. Obreiros que curiosamente son na súa maior parte mulleres, condición que observamos bastante ben na centena de persoas que pasan diante do obxectivo da cámara. O que podemos ver é un ritual repetido até a extenuación que será unha excelente forma de rexistrar os ritmos da vida diaria daquel tempo. Tamén é un modo de contemplar á clase obreira conformada como grupo perfectamente diferenciado algo que sen dúbida se contemplará nos tempos dos que data o filme: 1895.


A primeira parte é a que se corresponde co fragmento comentado as outras correspóndense a fragmentos da mesma natureza pero rexistrados noutros anos onde vemos a evolución da filmación e porque non dicilo das actitudes da masa proletaria que cada vez procura con máis ansia a saída do traballo. Curiosos son os comentarios da locutora do vídeo sobre todo sobre o último onde valora o tamaño da empresa para dar pan a tanta xente, quizais deberiamos pensar máis nos bolos que estaría comendo o xerente da empresa mentres os obreiros se reparten as faragullas que estes non queren. Fora de xuízos prácticos pasemos ó visionado dos documentos.



E para non pensar que todo o cine primitivo era puro documento atopamos tamén as primeiras mostras de montaxe e humor gravado. Gags coma estes continúan a reproducirse nas filmacións actuais así que non debemos exercer desprezo polo antigo cando sabemos que gran parte do presente se basea neste rico patrimonio:




Toda esta explicación serviranos para ilustrar mellor os exemplos que poremos en sucesivas entradas. Coñecer a vontade do cinema é coñecer a esencia dos documentais e reportaxes actuais onde se preserva o verdadeiro sentido desta arte.

Por unha arte revolucionaria!


Intencións

A memoria é un dos instrumentos máis útiles que posuímos para articular a nosa loita. A través desta articúlanse os recordos, onde atopamos as chaves dos nosos erros e vitorias. Actualmente a memoria ten traspasado os límites da oralidade e tense trasladado ó mundo das imaxes e dos sons, en definitiva o noso patrimonio material e inmaterial está residindo cada vez de xeito máis forte no audiovisual.
A través deste moitas das loitas que encabeza o internacionalismo proletario chegan a nós en forma de sucesos e crónicas que nos valen para aprender e sobre todo para compartir. Os novos xeitos de informar son algo que debemos aproveitar para valorar a nosa posición no mundo.


Este espazo pretende sinalar aqueles puntos clave do panorama musical, audiovisual e artístico en xeral, sempre en clave de clase, sendo conscientes de que todos estes campos poden afianzar a mensaxe e o desenvolvemento da loita central que constitúe a loita de clases. Así mesmo persigue recompilar un abano suficientemente amplo e actualizado que sexa quen de satisfacer a enorme demanda cultural que require unha clase formada en valores e inquedanzas que merecen dedicación continuada. 


Filmes, música, poesía, fotografía, pintura… Son moitas as formas que a nosa conciencia pode ter e ningunha é menos que a outra. Críticas, exemplos e recomendacións pasarán polo fío desta sección. Sección que acepta suxestións e preguntas, sección que pretende ser un espazo aberto de colaboración en conxunto de todos aqueles que consideramos a arte como un manto que recubre un enorme número de soños que recubre até convertelos en promesas.


Xa para rematar só cabe comprometermos en actualizar do xeito máis dinámico e entretido posible para chegar a facer deste recuncho un mural de compromiso non só para os clásicos senón para as novas voces que cada día espertan.

Grecia: Segunda rolda de eleccións rexionais e locais


Expresión de indignación cara á política do goberno do PASOK, da ND e da UE

O 14 de novembro tivo lugar a segunda rolda das eleccións rexionais e locais que confirmou a grande indignación dos traballadores en Grecia coas medidas do goberno socialdemócrata do PASOK implantadas co apoio da UE e do FMI.

Cómpre termos en conta que na primeira rolda das eleccións, o KKE, que foi representado polas listas da 'Agrupación Popular', foi o único partido que aumentou a súa porcentaxe (+3,3% en relación coas eleccións parlamentares de 2009), chegando ao 11%, e conseguiu aproximadamente 600.000 votos (592.977), é dicir, case 80.000 votos máis que nas pasadas eleccións. Este resultado é moi importante xa que se logrou en condicións de aumento da abstención, xa que a participación foi do 61%.

O KKE elixiu 41 concelleiros rexionais e máis de 500 municipais.

As listas apoiadas polo KKE pasaron á segunda rolda só en dous municipios, en Petroupole (zona obreira de Atenas) e en Ikaria. Nos demais municipios onde se confrontaron as forzas do bipartidismo burgués (PASOK-ND) e os supostamente 'independentes' ou representantes dos partidos que apoian a UE, o KKE chamou o pobo a votar en contra dos dous co voto branco ou nulo.

Segundo os resultados, a participación na segunda rolda foi aínda menor que na primeira (aproximadamente o 45%), mentres que houbo un aumento dos votos brancos ou nulos.

No municipio de Petroupole, o candidato do KKE, que na primeira ronda acadou o 21,6%, na segunda gañou co 55%.

Grecia. Eleccións municipais e rexionais: Significativo medre do KKE


  • A nivel nacional o KKE achegouse ao 11%
  • O KKE foi o único partido que medrou en porcentaxe de votos (3,3%) e en votos reais (75.000) en relación ás pasadas eleccións (2009)

O 7 de novembro levouse a cabo a primeira rolda das eleccións rexionais e municipais, eleccións que tiveron lugar após as reformas administrativas que fusionaron 1.300 concellos en 325 e 52 condados en 13 rexións. Este foi o resultado da fusión dos órganos de goberno local forzada polo Plan 'Kallikratis', aprobado pola maioría socialdemócrata no parlamento, que, ademais da fusión dos concellos en unidades máis grandes e a substitución das prefecturas por rexións, dará lugar a novas e profundas medidas antipopulares.

O KKE tomou parte nas eleccións nas listas da 'Agrupación Popular', xa que en Grecia a participación directa dos partidos nas eleccións locais está prohibida. 'Agrupación Popular' participou nas 13 rexións do noso país e en 260 concellos que abranguen os principais centros urbanos e a maioría do país. Miles de persoas participaron como candidatas nas listas da 'Agrupación Popular' encabezadas por destacados cadros do KKE, da Fronte Militante de Todos os Traballadores (PAME), da Fronte Militante de Todos os Campesiños (PASY), da Fronte Antimonopolista Grega de Autónomos e Pequenos Comerciantes (PASEVE), da Fronte Militante de Estudantes (MAS), da Federación de Mulleres de Grecia (OGE), do Comité Grego pola Distensión Internacional e a Paz, etc.

Solidariedade co Pobo Sahariano


Un novo crime contra o Pobo Sahariano está a ser cometido polo reino de Marrocos e a súa monarquía corrupta e criminal, que opta outra vez polo uso da brutal violencia contra da poboación civil do Sáhara Occidental.

O número de vítimas medra, os desaparecidos cóntanse por centos, o exército marroquí está a cometer innumerábeis atrocidades coa poboación: detención arbitrarias, violacións, malleiras, torturas... El Aaiún vive nestes días mergullado nun clima de terror. O exército rexistra casa por casa mentres se dedica ao saqueo. Vemos con sumo pesar como, máis unha vez, o reino de Marrocos leva a cabo con total impunidade a represión sobre o Pobo Sahariano, ante o beneplácito e silencio colaborador dunha comunidade internacional que permite a ocupación.

Desde Galiza, os comunistas, os marxista-leninistas, saúdamos o valente Pobo Sahariano, aos traballadores das minas de fosfatos de El Aaiún, aos compañeiros do UGTSARIO e a toda a poboación. Unha poboación que resiste e prepara a súa loita contra a agresión criminal das forzas ocupantes: exército, policía e colonos armados.

Denunciamos a actitude hipócrita do goberno do Estado español, centrado en defender os intereses económicos da oligarquía en Marrocos e esiximos a total condena da ocupación marroquí do Sáhara Occidental, a ruptura das relacións diplomáticas co reino Alaoui e a expulsión do seu embaixador, o recoñecemento da independencia do Sáhara Occidental e a activa solidariedade co Pobo Sahariano.

Forxa!
A 13 de novembro de 2010

93º Aniversario da Gran Revolución Socialista de Outubro



O SÉCULO XXI SERÁ UN SÉCULO DE LOITA E REVOLUCIÓN

En Rusia, en outubro de 1917, a clase obreira e o campesiñado, dirixidos polo partido bolxevique armado cunha teoría, un programa e unha táctica que se diferenciaban do reformismo e do socialchauvinismo, foron quen de acadaren aquilo soñado por Marx e Engels. Milleiros de traballadores comprenderon que a vitoria era posíbel, que a revolución proletaria podía triunfar e que unha nova sociedade sen explotados e oprimidos xurdiría das cinzas da vella sociedade capitalista. A mellor proba desa realidade foi a propia existencia do poder soviético, a servir durante séculos de faro revolucionario para a clase traballadora e os pobos do mundo amantes da liberdade e o progreso.

Lenin revelou a transcendencia histórica universal da Grande Revolución Socialista e da experiencia do Partido Comunista da Unión Soviética. Arrodeados de xigantescas dificultades, a loitaren contra os explotadores, enfrontándose o imperialismo, os bolxeviques souberon manteren e consolidaren o poder dos traballadores, creando o primeiro Estado obreiro da historia, mil veces máis democrático que calquera réxime burgués.«A esencia do poder soviético atópase no feito de que todo o poder estatal, todo o aparello estatal, ten como fundamento único e permanente a organización xeneralizada precisamente desas clases que até hoxe foron oprimidas polo capitalismo.»(1)

Aleka Papariga (KKE): Para nós o poder popular non é outro que o socialismo

Carlos A. Lozano Guillén
Semanario Voz
Nº 2543, Xuño 2010


En exclusiva para VOZ, a principal dirixente do KKE (polas súas siglas en grego), influínte partido que encabezou as mobilizacións populares en Grecia, con xentileza respondeu as preguntas que lle fixemos chegar vía mail.

Aleka Papariga é a Secretaria Xeral do Partido Comunista de Grecia (KKE) desde a década dos anos noventa, despois de destacar como dirixente estudantil. É unha aguerrida parlamentar, cuxo protagonismo é extraordinario na actual conxuntura, pois a súa voz resoa no Parlamento para se opoñer ás solucións burguesas e sen ningún temor chamar as masas populares a se rebelaren e resistiren contra a ofensiva capitalista. A entrevista é un documento de singular valor, esclarece o fondo da situación da crise no vello continente e as causas da mesma.


Contra as reformas e as medidas antiobreiras, continuar a loita!

A crise económica mundial intensifícase. A nivel internacional, os capitalistas desenvolven unha ofensiva sistemática contra a clase obreira co obxectivo de abaratar os custos de produción, reducindo os salarios e os custes sociais, desmantelando progresivamente o que se deu en chamar sociedade do benestar, para así manter a súa taxa de ganancias e prepararse para resistir o efecto da recesión e continuar o seu camiño explotador, levando a clase traballadora cara a unhas condicións de vida propias do século pasado .

A pasada folga do 29-S non foi ningún fracaso tal e como afirman as distintas forzas que actúan de portavoces da burguesía. A  participación masiva de millóns de obreiros, a mobilización e a loita na rúa foron exemplos claros da forza e a determinación coa que conta a día de hoxe o movemento obreiro.

Debemos vencer as vacilacións e dilacións das centrais e dos xefes reformistas. Seguir avanzando e desenvolvendo a loita e a mobilización, buscando a unidade pola base de todas as forzas sindicais, superando particularidades e as distintas concepcións e sensibilidades sindicais para constituír unha única fronte de loita no camiño de derrotar as acometidas do capital contra os dereitos da clase obreira.

Novas medidas pretenden implantarse agora. A reforma das pensións e da negociación colectiva son medidas formuladas xa polo novo goberno do PSOE e auspiciadas pola patronal. “Este será o goberno das reformas”, anunciou cinicamente o presidente Zapatero. Desde a rúa, desde as fábricas, debemos responder pelexando, seguindo o exemplo dos camaradas de Grecia e de Francia, conscientes de que para garantir o noso futuro serán precisos os esforzos e os sacrificios se non nos queremos ver condenados a traballar mais e gañar menos.

Como en Grecia, como en Francia !
Continuar a loita, avanzar cara a unha nova folga xeral indefinida !

A crise capitalista e a resposta da clase traballadora

Capitalismo e crise: dous amantes inseparábeis

O BNP-Paris, produto da fusión do Banque Nationale de París e Paribas, tivo uns ingresos netos de banco a 30 de xuño de 2010 de 11.174 millóns de euros. O BNP-Paris, cuxos beneficios en 2009 medraron un 93%, foi un dos que non hai moito se repartiron 360 millóns de euros entregados polo Estado francés ao principais bancos.

Mentres os beneficios capitalistas continúan a medraren, en boa parte grazas ás “axudas” millónarias que os Estados burgueses outorga ás grandes empresas, estes mesmos Estados burgueses están dispostos a poñer en práctica as súas medidas “fronte” á crise: redución de salarios e de todo tipo de prestacións sociais, aumento dos anos de cotización para ter dereito a unha xubilación cada vez máis precaria, aumento das xornadas laborais, redución drástica dos dereitos laborais e un longo etcétera de medidas encamiñadas a que a burguesía manteña as súas taxas de beneficio.

Forxa!!

CONSTRUÍR O PARTIDO!
PREPARAR A REVOLUCIÓN!

«De todas as clase que hoxe se enfrontan coa burguesía só
hai unha verdadeiramente revolucionaria: o proletariado».
Marx e Engels, Manifesto Comunista.

Após un proceso de debate interno, un grupo de comunistas de Galiza, algúns procedentes doutras organizacións e outros sen militancia organizativa anterior, decidimos constituír Forxa!, colectivo marxista-leninista que ten como obxectivo construír e consolidar a única ferramenta política verdadeiramente revolucionaria da clase obreira galega, o Partido Comunista. Partido que ten de expresar os obxectivos e intereses históricos do proletariado: derrotar a ditadura da burguesía, ditadura da minoría, e substituíla pola ditadura revolucionaria do proletariado, da maioría.

Fronte aos que anuncian ao mundo o fracaso do socialismo, os que negan o papel dirixente do Partido e a necesidade da ditadura do proletariado, os que teiman en borrar os camiños vitoriosos xa percorridos polo Movemento Comunista, nós reafirmámonos en todas as ensinanzas que, no curso da historia,  nos proporcionou as experiencias e as loitas da clase obreira e do movemento revolucionario. Ensinanzas históricas das que aprendemos que o proletariado e demais clases oprimidas só poden alcanzar a emancipación a través da Revolución Socialista e que a ditadura do proletariado é un requisito imprescindíbel da construción socialista, instrumento necesario para vencer a resistencia dunha burguesía que sempre loitará por preservar os seus intereses e privilexios.

«A traizón en política enceta pola revisión da teoría».
Georgi Dimitrov.

Guión para o debate


1. A COXUNTURA

1.1. CADRO DA ACTUAL CRISE CAPITALISTA MUNDIAL

Os acontecementos que se están a vivir en Europa, especialmente en Grecia, poñen unha vez mais de manifesto a validez da teoría marxista-leninista a respecto do diagnóstico sobre a natureza, orixe e consecuencias das distintas crises capitalistas e que estas, a súa vez, son produto inevitábel do desenvolvemento das forzas produtivas. Mudaron as formas, a periodización, o cadro das distintas crises, mais estas seguen a ser inherentes ao modo de produción capitalista.

Son falsas e incorrectas as apreciacións de que a orixe da actual crise sexa froito exclusivo dos especuladores , tese esta preferida da socialdemocracia e incluso de partidos supostamente marxistas. A actual crise é unha crise de sobreprodución e sobreacumulación especulativa, e polas modificacións na composición orgánica do capital. O inicio da actual crise non se remonta ao 2007 como afirman algúns. As causas reais veñen de moito antes, pois como brillantemente describiu Marx, o capital remedia as crises preparando outras mais extensas e impoñentes. Ate agora o capitalismo atravesara dúas crises económicas das características da actual, unha a partir de 1873 que se correspondería co inicio da época do imperialismo, e outra en 1929 que levou ao paroxismo os antagonismos interimperialistas até acabar desencadeando a segunda guerra mundial.