Do "eurocomunismo" ao oportunismo dos nosos días.

A MODO DE INTRODUCIÓN.

A reorganización teórica e ideolóxica do movemento comunista internacional, sobre unha base marxista-leninista sólida, esixe continuar profundando no estudo da construción socialista durante o século XX e analizar cientificamente as causas do triunfo da contrarrevolución capitalista na URSS e no resto de países socialistas europeos.

A restauración capitalista tivo causas internas e externas. Con todo, á hora de abordar estas últimas, as análises adoitan centrarse no estudo das diversas liñas de ataque ao socialismo postas en marcha polas potencias imperialistas no campo político, militar, económico, ideolóxico e psicolóxico.

Os factores externos foron determinantes e confirmaron que o enfrontamento entre o campo imperialista e o campo socialista era a expresión xenuína da loita de clases a escala internacional1. Con todo, débese profundar no estudo de tendencias como a eurocomunista que contribuíron a debilitar o poder socialista, actuando no seo do movemento obreiro e do movemento comunista internacional, e interactuaron moitas veces coas políticas oportunistas de partidos comunistas e obreiros que se atopaban no poder.

Os centros ideolóxicos imperialistas prestaron asistencia e difundiron amplamente as posicións eurocomunistas, fronte á liña que denominaban despectivamente <<ortodoxa>> ou <<prosoviética>>. O eurocomunismo, representado principalmente polos partidos de Italia, Francia e España, debe o seu nome ás axencias de prensa capitalistas que, con tal denominación, facían referencia ás organizacións que compartían a defensa dunha serie de puntos de vista:

  • A oposición á existencia dun movemento comunista internacional organizado, defendendo a tese do chamado <<policentrismo>> fronte á experiencia da Internacional Comunista (Komintern) e da Oficina de Información dos Partidos Comunistas e Obreiros (Kominform).
  • A negación da ditadura do proletariado, fronte á que defendían a <<pluralidade de vías cara ao socialismo>> e, especialmente, a vía parlamentaria, en colaboración coas forzas socialdemócratas e cristiás, asumindo o pluripartidismo e o marco democrático-burgués.
  • A substitución do internacionalismo proletario, que identificaban coa defensa incondicional da Unión Soviética e da liña política do PCUS, pola de solidariedade <<internacionalista>> ou <<novo internacionalismo>>.
  • A aceptación do marco da por entón Comunidade Económica Europea, baixo o chamamento a defender no seu seo os dereitos sociais e a participación dos traballadores no seu deseño.
  • A crítica constante e aberta á URSS e aos países socialistas, desde o ángulo dos dereitos humanos e as liberdades individuais na súa concepción burguesa.
  • A revisión e destrución do <<partido de novo tipo>> acuñado por Lenin, pois ao negar nun ou outro grado as tarefas revolucionarias de todo partido comunista foron negados igualmente os principios revolucionarios no relativo á súa organización e funcionamento.