Entrevista realizada por “Unidad y Lucha” –órgano do Comité Central do PCPE- a Pável Blanco, Primeiro Secretario do Comité Central do Partido Comunista de México.
UyL: Camarada Pável, podes comentarnos cal é a actual situación política en México e como a analizades desde o PCM?
Pável Branco: O trazo característico hoxe é o ataque do capital para desvalorizar o traballo coa reforma laboral (fin do dereito de folga, dos contratos colectivos, da xornada máxima e o salario mínimo, do réxime de xubilacións e pensións, dos fondos de vivenda e seguridade social, da introdución do traballo por hora e a legalización do outsourcing –intermediación da contratación), a reforma educativa (reforma laboral aplicada a un millón e medio de traballadores da educación, concretamente á certidume laboral, pois en calquera momento poden ser despedidos coa chamada avaliación universal) e a entrega do petróleo e a electricidade aos monopolios privados. Esta política foi prevista polo noso Partido hai un tempo debido a que a crise de sobreacumulación e sobreprodución obrigaba ao goberno que xurdise das eleccións presidenciais a tal xestión.
A mesma xestión da crise impuxo a alianza interburguesa coñecida como Pacto por México (PRI, PAN, PRD) que é un espazo de coordinación das medidas lexislativas e gobernamentais que se están aplicando, baixo a lóxica da “unidade nacional”, que ademais busca pactos interclasistas con sindicatos e organizacións sociais que se alinean coa colaboración.
Con todo non logran a estabilización, pois os efectos da crise económica do capitalismo acentúan os seus efectos, sobre todo o desemprego e a depauperación das condicións de vida dos traballadores. Co eufemismo de “desaceleración económica” hoxe o goberno federal admite a crise, aínda que foi negada unha e outra vez pero, xa que agora afecta ás capas medias, están obrigados a recoñecela, ademais polo dato da inminente creba da industria da construción.
En tal contexto, lenta pero inexorabelmente desátase unha resposta masiva dos traballadores, expresada ata hoxe no primeiro e segundo paro cívico nacional no que participaron máis de medio millón de traballadores. E seguramente diversas formas de insumisión popular están no horizonte.
UyL: México comparte fronteira coa principal potencia imperialista do mundo, supón iso algún tipo de dificultade engadida para o voso traballo político?
PB: Durante moitos anos esgrimiuse o argumento do fatalismo xeográfico como unha limitante para a revolución socialista, o cal foi derrotado co triunfo da Revolución Cubana. Por suposto que hai un interese particular dos EEUU sobre México, pero é claro que en calquera lugar do mundo onde as forzas revolucionarias teñan posibilidade, as forzas do capital farán o posible por frustralas. Os centros imperialistas non dubidan en dislocar as súas forzas a calquera lugar do mundo, as distancias non son obstáculo, polo que o único válido debe ser a preparación de toda forza revolucionaria en calquera parte para organizarse ben, e preparar as respostas da clase obreira e os pobos para defender os seus dereitos e conquistas. No PCM non nos sentimos unha excepción pola veciñanza cos EEUU, que nos xustifique andar con tento; pola contra a responsabilidade dadas as relacións de interdependencia de intensificar o conflito de clase e o curso antimperialista, anticapitalista e antimonopolista da loita. Ademais o enfoque debe ser dialéctico: o auxe e a intensificación da loita de clases tamén terá un efecto nos traballadores dos EEUU.
UyL: Recentemente varios camaradas do PCM foron asasinados no estado de Guerreiro, o cal supón un salto cualitativo na represión contra os comunistas, crees que isto responde a un crecemento do PCM?
PB: Ademais hai outros camaradas ameazados de morte na mesma rexión; a visibilización do noso traballo, resultado do lento pero constante aumento das filas do Partido, leva á confrontación co aparello legal de represión do Estado, pero tamén ao paramilitarismo que ten auxe a partir de que o xeneral colombiano Naranjo funxe como asesor de seguridade nacional. Temos despedimentos de camaradas que están no traballo sindical, agresións físicas na mesma fronte. Pero igualmente o pobo de México está sendo obxecto da política represiva do Estado, a cal é instrumentada indistintamente polo PRI ou o PAN e PRD. O principal operador da represión do gabinete de Pena Neto é Manuel Mondragón, quen era parte do equipo de López Obrador e proposto para o mesmo cargo pola campaña de “esquerda”. Outro dato: os asasinatos dos nosos camaradas en Guerreiro son responsabilidade do Pacto por México, pero en concreto do PRD (que algúns creen que é de esquerda) que aí goberna.
O PCM vén crecendo, é verdade, máis aínda non nos ritmos e prazos que requirimos. Non somos un partido de masas, defendemos a característica de partido de cadros, un partido de militantes e non de afiliados. Con todo, e malia as nosas debilidades, a nosa militancia está inserida en loitas sensibles como a oposición aos monopolios da minería.
UyL: Hoxe existen en México diferentes organizacións que se reclaman do campo comunista, poderías explicar aos nosos lectores cales son as diferenzas entre esas organizacións e o PCM?
PB: As diferenzas son o terreo do programa, a estratexia e a táctica. En primeiro lugar, como se avalía o desenvolvemento do capitalismo en México e o seu lugar na cadea imperialista. Nós, con base na teoría marxista-leninista, sostemos que México é un país de pleno desenvolvemento capitalista que ocupa un lugar intermedio na pirámide imperialista onde a contradición capital/traballo é o principal e en consecuencia a Revolución socialista é o obxectivo programático. Na práctica, todas as outras organizacións inscríbense na lóxica de que México é un país dependente, ou semicolonial, ou sometido ao imperialismo, e as tarefas entón serían a independencia nacional ou liberación nacional como etapas intermedias rumbo ao socialismo; evidentemente que a política de alianzas que se desprende de tales formulacións é distinta; hai formulacións encarceradas na lóxica reformista como o das peculiaridades nacionais e a cuestión dunha vía nacional ao socialismo e deformacións absurdas como un “socialismo á mexicana”; outro asunto é o das formas de loita con enfoques que absolutizan unha ou outra, a diferenza de nós que optamos pola visión leninista da combinación das distintas formas de loita e en función dos desenvolvementos da loita de clases o cambio dunha a outra.
Dúas cousas máis sobre isto. Primeiro, a onde está dirixido o traballo dos comunistas, o seu carácter e intervención de clase?; minadas por outras concepcións ideolóxicas alleas á clase obreira, os grupos e subgrupos que se reclaman comunistas priorizan os chamados movementos sociais, os suxeitos emerxentes e, sen estudar os desenvolvementos contemporáneos da clase obreira, falan do seu fin; algúns deles din da nosa posición que está entrada nas zonas industriais, que é dogmática e afastada da realidade; con todo iso dános unha gran vantaxe, pois no traballo principal, nos centros de traballo, nas zonas industriais, non temos competencia. É verdade que é un traballo lento e difícil, pero acumulamos nunha dirección e non imos á cola dos movementos.
O outro asunto ten que ver co papel da teoría na acción do Partido. A verdade é que hai moito pragmatismo fóra do Partido ou excesivo academicismo. Máis que basearse nos clásicos do marxismo-leninismo e, a partir de aí, ter análise dos problemas contemporáneos ou históricos, búscase a resposta fácil e dixerida ou algunhas rebuscadas e alleas ás loitas concretas.
Finalmente é necesario sinalar e poñer atención coa cultura dos grupos e subgrupos, que hoxe poden con toda facilidade crear unha web, unha conta de Facebook ou de Twitter e proclamarse partido con menos de dez xentes. Son casuais ou dirixidos para sementar a confusión? En 1994, que non había nada en México, era difícil que alguén intentase crear un partido, e menos chamarlle comunista. Por que hoxe que o noso traballo empeza a dar resultados, a visibilizarse, aparecen, e non para confrontar ao Estado, senón para disputar connosco nalgúns espazos? A que obedece que todos eles concentren os seus ataques ao PCM?
UyL: Desde Europa séguense con interese os procesos políticos que se viven en Venezuela, Bolivia, Ecuador, etc. Cal é a vosa análise sobre os mesmos?
PB: A corrente do progresismo concentrou a esperanza dos pobos fronte ás medidas de choque de privatización, aplicadas nos 90; pero rapidamente se decantou, pois Brasil, Arxentina e Uruguai finalmente reveláronse como unha xestión asistencialista do capitalismo. Caso diferente son os países bolivarianos, que por unha banda como procesos populares expresan a posibilidade de alternativas pero que xa hoxe están mostrando límites, pois tras varios anos non hai cambios radicais e a participación popular descende. As tensións sobre o rumbo a seguir poden derivar nun retroceso ou nunha profundización; por iso expresamos solidariedade coas loitas destes pobos, sobre todo a través dos seus partidos comunistas.
Desde o punto de vista da práctica revolucionaria histórica ningunha transformación profunda se fixo sen alterar as relacións económicas, expropiando ás vellas clases dominantes ou usando a maquinaria estatal herdada. Se queremos falar de revolución habería que construír un novo estado e unha economía, que na época tería que ser socialista. Coidámonos de falar de revolucións, cando estas aínda non ocorren e cando predomina a retórica.
O elemento de calidade por outra banda é a participación e organización popular que pode determinar unha orientación radical.
UyL: Na vosa opinión, cal é o estado de saúde do Movemento Comunista Internacional hoxe?
PB: Seguimos enfrontando a ausencia dunha estratexia unificada, resultado de debates profundos e análises científicas para confrontar ao capital e os centros imperialistas. Está claro que coa existencia do Encontro Internacional do Partidos Comunistas e Obreiros (EIPCO), en cuxa existencia esta a clara contribución internacionalista dos camaradas do Partido Comunista de Grecia, temos un espazo estable e necesario para o intercambio, con puntos de coincidencia moi básicos.
É de importancia que existan espazos de encontro rexional, como os hai a nivel Mediterráneo e Europeo. Lamentabelmente en América do Norte e Latinoamérica non os hai, polo que se dá unha participación dispersa en espazos xa hexemonizados pola socialdemocracia como o Foro de São Paulo. En tanto, os oportunistas manteñen a súa coordinación internacional e vemos como os lazos entre o Foro de São Paulo e o Partido da Esquerda Europea crecen. É lamentábel que algúns partidos comunistas insistan en que a unidade de tales espazos viría ser un modelo do que se necesita, cando en realidade son mecanismos de embelecemento do capitalismo. Eses mesmos partidos desestiman ao EIPCO ou calquera outra iniciativa para o reagrupamento dos comunistas.
Impide tamén un desenvolvemento cualitativo ou policentrismo, defendido sen concesións para colocar as especificidades, as particularidades sobre o máis xeral. Outro problema é que hai partidos que definitivamente esqueceron as súas tarefas coa clase obreira e a revolución para inserirse en xestións alternativas do sistema. O oportunismo é un gran problema e hai que confrontalo. A loita contra o oportunismo é unha condición de desenvolvemento do movemento dos partidos comunistas e obreiros. É entón fundamental apoiar toda iniciativa tendente a construír unha estratexia unificada para a loita. Nós imos seguir apoiando tendencias en tal dirección ou outras máis avanzadas como a Revista Comunista Internacional, que é a colaboración teórica, ideolóxica e de elaboración de estratexia de revistas e publicacións teóricas de varios partidos comunistas e obreiros.
UyL: Gustaríache dicirlles algunha cousa máis aos nosos lectores?.
PB: Non debemos perder de vista o que acontece na Habana, onde dialogan as FARC-EP e o goberno colombiano. É un asunto que merecería maior acompañamento dos partidos comunistas e obreiros, pois un dos interlocutores é precisamente un partido comunista, as FARC-EP que se define como un partido comunista en armas.
Por suposto agradecer ao PCPE e aos CJC a solidariedade baseada no internacionalismo proletario polas súas accións cando o asasinato dos camaradas Raymundo, Samuel e Miguel, accións en varias partes de España. Entusiásmanos o desenvolvemento do PCPE, que é teórico, político e organizativo. E seguramente a colaboración entre os nosos partidos estreitarase e intensificarase.
Unha aperta a todos os camaradas.
UyL: Moitas grazas, camarada.
[Fonte: UyL]
-Traducido por FORXA!-