Aleka Papariga: "É preciso un movemento obreiro que loite polo cambio da correlación de forzas e o derrocamento do poder dos monopolio."
O día 7 de abril, os máis de 800 delegados do 16º Congreso da Federación Sindical Mundial (FSM), que se leva a cabo estes días en Atenas, visitaron a sede do CC do KKE.
Un gran evento internacionalista celebrouse na aula de congresos do CC do partido que foi sacudida polos sons das cancións obreiras revolucionarias de todo o mundo. A Secretaria Xeral do CC do KKE dirixiuse aos delegados e dixo entre outras cousas que:
“Consideramos que en condicións de crises, tanto o Partido Comunista como o movemento obreiro sindical deben levar a cabo unha loita moi complexa. Por unha banda, deben crear focos e condicións de agrupación en base aos problemas cotiáns agudizados pola crise a fin de atraer á acción a amplas masas obreiras, sobre todo mozos que son relativamente inmaturos e educáronse en condicións de retroceso do movemento obreiro revolucionario mundial, e ao mesmo tempo reunir as frontes segundo centro de traballo e sector nun movemento unificado que loite polo cambio da correlación de forzas, o derrocamento do poder dos monopolios, cara á perspectiva do socialismo.”
Texto enteiro do saúdo de Aleka Papariga aos delegados estranxeiros:
Con gran pracer dámoslles a benvida na sede do CC do KKE. Esperamos as decisións finais do seu Congreso con gran interese e expectativas, nun período en que os pobos necesitan un apoio firme, sólido e inquebrantábel, unha forza de inspiración e confianza en si mesmos na súa loita difícil e ardua.
A crise económica capitalista está en pleno desenvolvemento. Como adoita ocorrer empezou nun país -e neste caso concreto nos EE.UU.- e a continuación foi golpeando moitos países da UE e outros.
Varios institutos científicos do imperialismo e os analistas máis serios conclúen que cando veña a recuperación, sucesivamente nun país tras outro se acompañará de alto e crecente desemprego e inflación. Nós engadimos algo que se recoñece tácitamente ou sexa que o antagonismo interimperialista en condicións de liberalización do movemento de capitais, é posíbel que traia significativos cambios na pirámide imperialista que abarcarán os níveis medios e talvez os inferiores. Así pois, tanto no período de crise como no de recuperación, en varios países producirase inestabilidade política e graves conflitos militares sobre a nova repartición do botín.
A guerra contra Libia é un síntoma característico e por certo non é o último posto que en varios países árabes nótanse desenvolvementos similares mentres que África estase convertendo nun gran escenario de antagonismos interimperialistas.
Segundo a nosa opinión, hoxe en día inevitabelmente exponse en primeiro lugar a especificación da estratexia e da táctica do movemento obreiro para soportar a presión en período de crise, pasar en fase de contraataque, garantir un paso importante cara adiante, un salto pequeno ou grande para que inicie o proceso de conta atrás da correlación de forzas negativa que se desenvolveu durante os últimos 20 anos.
Nós como partido falamos de especificación porque ao estalar a crise fomos ideolóxica e politicamente preparados, cun novo programa e unha estratexia elaborada en base ás condicións contemporáneas e con amplos lazos coa clase obreira e as capas populares pobres do país.
O que segundo a nosa opinión axudounos a estar mellor preparados foron as elaboracións sobre o desenvolvemento do capitalismo grego en condicións de incorporación na UE, a política de alianzas que elaboramos que se basea nos cambios na estrutura social e de clases do país, así como os estudos que levamos a cabo durante 18 anos para sacar conclusións científicas sobre a construción socialista no século XX e as causas da vitoria da contrarrevolución, en particular as causas internas que teñen que ver principalmente co partido.
Consideramos que en condicións de crises, tanto o Partido Comunista como o movemento obreiro sindical deben levar a cabo unha loita moi complexa. Por unha banda, deben crear focos e condicións de agrupación en base aos problemas cotiáns agudizados pola crise a fin de atraer á acción a amplas masas obreiras, sobre todo mozos que son relativamente inmaturos e se educaron en condicións de retroceso do movemento obreiro revolucionario mundial, e ao mesmo tempo reunir as frontes segundo centro de traballo e sector nun movemento unificado que loite polo cambio da correlación de forzas, o derrocamento do poder dos monopolios, cara á perspectiva do socialismo.
Por suposto non é unha tarefa fácil porque en condicións de crises o radicalismo que pode desenvolverse enfróntase non só á violencia estatal e a intimidación ideolóxica senón tamén á difusión sistemática de puntos de vista reformistas e oportunistas que crean confusión á conciencia, debilitan, fragmentan e asimilan.
Con todo, a única opción é a estratexia de ruptura e derrocamento.
O que hoxe está claro e constitúe un elemento relativamente novo é que o sistema capitalista a escala nacional, rexional e internacional ten límites moi estreitos en canto á xestión da crise en comparación co pasado o cal débese aos antagonismos, á maior anarquía nas condicións de liberalización do movemento de capitais, ao incremento dos centros imperialistas que demandan unha nova repartición dos mercados, etc.
Os límites históricos do sistema capitalista volvéronse máis visibles hoxe que durante a crise de 1922-23 ou incluso durante a década dos 70.
As loitas que se limitan a demandas parciais, cuxo obxectivo é mitigar as consecuencias, non traen resultados; os gobernos amosan resistencia, corren riscos pero non fan as concesións que facían no pasado.
Isto non significa que pomos límites de antemán na loita de clases. Con todo, a realidade demostrou que un movemento pode cansarse facilmente, asimilarse e quebrantarse cando limita estratexicamente a súa loita en demandas defensivas, nun período en que se eliminan logros conquistados ou cedidos. Deste xeito o movemento sindical está en perigo de conducirse ao desprezo absoluto e ao descrédito, de perder o seu carácter reivindicativo e dexenerase completamente, como sucedeu lamentablemente nos EE.UU. Existe o risco de que se asimile plenamente e que se desarme tal como sucedeu en varios países europeos. A cuestión do poder político a favor da clase obreira e dos seus aliados debe exporse ao movemento obreiro non como unha consigna e de xeito voluntarista senón de modo planificado tomando en conta a experiencia das masas. É certo que a clase obreira, a maior parte posíbel, debe convencerse da súa propia experiencia. Con todo, para transformar esta experiencia en madurez política fai falla ter estratexia e táctica revolucionarias correctas. Senón, a experiencia das masas formarase non só en base aos seus problemas senón tamén ao lixo ideolóxico da ideoloxía burguesa e do reformismo e o oportunismo. O sistema capitalista non se pode reformar ou modernizar a favor dos traballadores. Ningunha versión alternativa de xestión do sistema pode borrar a barbarie da explotación de clase. O sistema capitalista ten varias reservas para formar gobernos de alianzas con forzas reformistas e oportunistas, con formacións ecolóxicas pero isto non cambia o feito que o pobo enfróntase a un goberno burgués que apoia o sistema capitalista firme e constantemente.
Un asunto de suma importancia é a postura do movemento comunista e obreiro ante a guerra imperialista e calquera forma de intervención.
Hoxe en día segue sendo plenamente vixente a separación de guerras en xustas e inxustas. Non é cuestión de elixir. É un asunto obxectivo porque o imperialismo e a guerra son absolutamente compatibles.
Nós dixemos NON á guerra imperialista nos Balcáns, no Oriente Medio, en África, en Asia desde o primeiro momento, independentemente da nosa oposición cos réximes e gobernos nos diferentes países. O Non á guerra en Iraq non significaba tolerancia a Saddam, nin o NON á guerra en Libia significaba tolerancia e apoio a Gaddafi.
En cada país, o pobo ten a primeira responsabilidade, encabezado pola clase obreira, de impor o cambio da correlación de forzas e dar unha solución radical sen protección e intervención imperialista. É outra cousa a necesidade de solidariedade obreira internacionalista unida e activa cara aos pobos que sofren.
Somos da opinión que a ampla iluminación dos pobos debe realizarse de modo máis aberto e audaz, que se necesitan accións prácticas para fortalecer a posición que ningún pobo debe aliñarse coa burguesía do seu país no antagonismo interimperialista no seu intento de lograr parte do botín que deriva da explotación clasista e da represión imperialista.
A guerra imperialista é de carácter obxectivo. Coa actual correlación de forzas é difícil de evitar, con todo isto non significa que non debe haber un esforzo sistemático do pobo para detelo. É posíbel ter resultados nalgún lugar, ata nas condicións actuais. Con todo, obxectivamente, cando estala unha guerra imperialista exponse a cuestión tanto ao movemento comunista como ao movemento obreiro sindical, na medida en que manteñan ou que desenvolvan unha orientación de clase, de transformar a loita contra a ocupación ou a participación na guerra nunha loita polo poder, na medida que existirán as condicións previas para a transición inmediata ao socialismo. En todo caso, o movemento contra a guerra non pode limitarse nunha loita humanitaria ou máis aínda nunha loita que temporalmente deixa de lado a loita de clases en nome de pór fin á guerra. Demostrouse desde hai tempo que a burguesía fronte ao levantamento popular prefire a protección política do seu aliado imperialista e a cooperación co agresor en lugar de salvagardar a integridade e os dereitos soberanos do seu país.
Cremos que é a nosa obriga, especialmente xunto cos comunistas elixidos nos órganos da FSM e dos sindicatos, loitar cos que comparten os principios da loita de clase, contribuír no fortalecemento da organización a través de novas organizacións, en novos países, para que se converta nunha forza global de loita e esperanza.