Achega do PCPE ao 21º Seminario Comunista Internacional de Bruxelas, celebrado entre o 18 e 20 de maio. "A coherencia na loita revolucionaria e a relación entre táctica e estratexia”
A irrenunciable meta final de construír o Socialismo marca, polo menos sobre o papel, unha referencia para a totalidade dos Partidos Comunistas e Obreiros.Agora ben, a historia demostra que o simple feito de marcar o obxectivo non implica necesariamente que se estea na liña de traballo correcto para a súa consecución. É máis, desde os primeiros momentos nos que xa se puido falar de Socialismo Científico, son múltiples os exemplos de organizacións e correntes organizativas e/ou ideolóxicas que, ou ben pola súa colaboración de clase coa burguesía, ou polo seu sectarismo esquerdista, non só non contribuíron ao avance do Socialismo, senón que se erixiron en serios obstáculos para o avance cara a unha sociedade libre de explotación dun ser humano por outro.
Táctica, estratexia, programa, ideoloxía, organización, crise, masas, clases sociais, nivel de conciencia, acumulación de forzas, experiencia… son conceptos e elementos que un Partido Comunista deber ter permanentemente en conta para definir en cada momento a liña política máis acertada: aquela que lle permita atraer as súas propostas e postulados ao maior número de traballadores /as e elementos máis avanzados do pobo.
Por todo iso, o debate sobre a táctica e estratexia - enmarcado na vella, pero moi presente, dicotomía entre reforma ou revolución-, sempre estivo presente nas organizacións obreiras, conformando o seu devir histórico a actual fotografía de fragmentación do movemento obreiro.
Felicitamos á organización do SCI, pois a elección da temática proposta, permítenos profundar nunha cuestión fundamental e moi actual para o avance do movemento comunista internacional.
Crise de sobreproducción, crise estrutural e imperialismo.
Todas estas cuestións, suficientemente tratadas e analizadas nos sucesivos SCI, conforma o marco concreto, a contorna da loita de clases a todos os niveis que nos permitiu recuperar con forza o postulado leninista da inexistencia dunha fase democrática intermedia entre o capitalismo e o socialismo. A recuperación desta premisa e a profundación na mesma suscitan unha serie de consecuencias prácticas de calado e que, en moitos casos, afectan á propia concepción da táctica que viñamos desenvolvendo en períodos anteriores.
Adecuar a nosa táctica e estratexia a este principio científico do marxismo-leninismo, articulando en torno á vangarda obreira ao maior número de traballadores e traballadoras, constitúese na base imprescindible que nos ha de permitir converter a crise económica en crise política de superación e derrota do imperialismo.
A firmeza neste principio e a renuncia a calquera intento de camuflalo ou ocultalo ás grandes masas, forma a armazón básica, xunto á proposta política e organizativa dunha ampla alianza de clases e capas sociais polo Socialismo en torno á clase obreira de todos os sectores obxectivamente afectados polo capitalismo e condenados irremediablemente a proletarizarse, da proposta política de superación do capitalismo que debemos defender os PP.CC ante a clase obreira dos nosos países e, a nivel internacional, empuxando na dirección da articulación dun polo leninista dentro do MCI. Parafraseando a Lenin, debemos afirmar que as nosas teses son un compromiso que marca unha liña certeira da que xamais podemos apartarnos para enganar á clase obreira.
Neste momento histórico de crise estrutural capitalista, calquera proposta que, postulando a existencia dunha etapa democrática intermedia entre o capitalismo e o socialismo, llenegye, en palabras de Stalin “ás masas…a posibilidade de comprender por experiencia propia que o derrocamento do vello poder é inevitable, poñer en xogo métodos de loita e formas de organización que permitan ás masas comprender máis facilmente, pola experiencia, o acertado de consígnalas…”, adquire unha responsabilidade histórica ante a clase obreira por dificultar o proceso de adquisición de conciencia das masas e o seu achegamento progresivo, en función da súa propia experiencia, á sección máis organizada e teoricamente educada do proletariado. Aquí, neste campo que, coa escusa de buscar unha saída social á crise, inevitablemente acaba no terreo da colaboración coa oligarquía, é onde os e as comunistas españois denunciamos o papel de partidos como IU/PCE que, coa súa participación en gobernos burgueses de “progreso” co PSOE – como o recientemente acordado en Andalucía – están aplicando os recortes e os plans de axuste negociados polo bloque dominante oligárquico-burgués coa UE e o FMI.
Atrae esta táctica ás masas obreiras e populares cara á proposta revolucionaria dos e as comunistas? Definitivamente non. O compromiso institucional co Estado burgués e os organismos supranacionais imperialistas, por moitas alternativas sociais que sobre o papel propugnen, xamais supoñerá un aumento do número de traballadores con conciencia que se achegan á liña certeira da revolución socialista. Moi ao contrario, o seu desenvolvemento e hexemonía entre a clase obreira, desviándoa da súa tarefa principal e dificultando a posibilidade de constituírse en clase no poder, o único que fai neste momento de demostración clara dos límites históricos do capitalismo, é outorgarlle á oligarquía un balón de osíxeno imprescindible para a súa supervivencia, ao paralizar completamente a acción revolucionaria da clase obreira que se supón eles representan.
15-M, contradición principal e saída clasista
O noso Partido recibiu críticas e loanzas, case a partes iguais, pola nosa posición firme e de principios respecto ao movemento 15M ou “indignados”, a cal baseouse e baséase na experiencia histórica acumulada e a análise rigorosa dos procesos de movilización de masas. Cando a pequena burguesía dirixe e hexemoniza unha loita é inevitable que, en defensa dos seus intereses, abrace análises e formulacións idealistas que reclaman unha permanente volta atrás no desenvolvemento do capitalismo e que eses postulados soen atractivos a amplas capas obreiras e populares que, influídas pola ideoloxía dominante, aínda non se constituíron en clase para si. Se a clase obreira e os sectores populares nutren de “masa” ás propostas políticas da pequena burguesía, que negan a contradición principal entre capital e traballo, que son alleas a calquera análise materialista e que son incapaces de propugnar unha saída real á crise capitalista, a súa loita está condenada ao fracaso e á final asimilación e submisión ás posicións da oligarquía.
Pero que analicemos isto non quere dicir que esquezamos que, sen dúbida , existe unha fracción da pequena burguesía que se caracteriza polo seu dinamismo e fronte á cal os Partidos Comunistas debemos ter unha proposta política e organizativa concreta. Neste sentido, como indicamos anteriormente, os e as comunistas do PCPEconcibimos que, a partir da nosa proposta estratéxica de articular unha ampla Fronte Obreira e Popular polo Socialismo, hexemonizado pola clase obreira, debemos gañarnos non só ás máis amplas capas de nosa propia clase, senón ao maior número posible de profesionais e membros da pequena e mediana burguesía.
Este proceso, que é dialéctico, baséase fundamentalmente, na irrenunciable intervención directa do Partido Comunista na loita de clases, mediante a cal gañan a hexemonía no seo do proletariado as posicións revolucionarias, antiimperialistas e antimonopolistas e son derrotadas as expresións reformistas, premisa sen a cal a vitoria se volve imposible. Como ben sinalaba Lenin: “o bolchevismo creceu, formouse e templouse en longos anos de loita contra o revolucionarismopequenoburgués, parecido ao anarquismo ou que tomou algo del e que se aparta en todo o esencial das condicións e esixencias dunha consecuente loita de clase do proletariado”.
Entendemos que, na medida en que avanzan as súas posicións políticas e se implanta un estilo e unha práctica bolxevique na loita organizada, o proletariado gaña para as súas posicións, a través da intervención da súa dirección política, o Partido Comunista, a sectores crecentes do pobo, defendendo unha política para todas as clases aliadas, incorporando á loita contra o capitalismo monopolista na fronte popular a amplos sectores e transformando progresivamente a súa loita en loita revolucionaria polo poder. Este proceso, cheo de dificultades, é unha necesidade histórica para facilitar a toma do poder pola clase obreira, e neste proceso nós recoñecemos a esixencia de ser flexibles en canto á táctica, de ser capaces de adaptarnos a condicións de loita cambiantes, a condicións que ás veces son favorables e ás veces non, pero entendendo sempre que a táctica debe corresponderse en todo momento aos obxectivos estratéxicos trazados, independentemente de retrocesos ou avances temporais.
É para nós fundamental recalcar que a defensa firme dunha posición de principios en ningún caso implica a renuncia a adoptar todo tipo de acordos coas organizacións dispostas a compartir o enfoque estratéxico do bloque popular, dispostas a impulsar a entrada en escena das maiorías traballadoras e a defender a unidade da clase obreira; nin a chegar a todo tipo de acordos unitarios que permitan facer avanzar as reivindicacións inmediatas presentes en cada loita concreta librada por sectores obreiros e populares. O PCPE analiza con moita atención, e baixo categorías marxista-leninistas, a conformación da Fronte Popular en España en 1936, así como a posición exemplar do PCE entón, e extrae claros ensinos dela aplicables tamén hoxe: a táctica flexible e os acordos non teñen que implicar a asunción dos postulados alleos ás concepcións do socialismo científico, nin o abandono das características básicas dun Partido Comunista.
Constatamos que a nosa posición diferénciase cualitativamente da postura oportunista que suscita unha adhesión sen ambaxes a un movemento como o 15M que, non só “nega a necesidade da organización dos obreiros como partido político independente”, en palabras de Engels, senón que propugna a superación da crise sen alterar a esencia da formación socio-histórica capitalista. Ante iso debemos facernos a seguinte pregunta: axuda este movemento ao proceso de adquisición de conciencia e clarificación das grandes masas explotadas no capitalismo?. Obviamente non. Do mesmo xeito que coa participación nos gobernos de “progreso” ou “de esquerda ”, esta actitude sumisa ao que, cada día con máis claridade, se mostra como unha estratexia desmobilizadora do Estado, o único que fai é dificultar o que Engels caracterizou como “poñer á clase obreira en marcha como clase”e impedirlle que transite a súa propia experiencia de adquisición de conciencia mediante a mobilización e a loita.