membro do Buró Político do CC do KKE
Unha versión
reducida do artigo foi publicada na revista alemá "Marxistische
Blätter", número 5 de 2012.
É verdade
que cando nos referimos aos problemas complexos que lle concirnen ao movemento
comunista e obreiro, especialmente cando se trata de problemas que teñen que
ver coa estratexia dos partidos comunistas, a política de alianzas, é necesario
mellorar o debate ideolóxico e político acerca de cuestións sobre as que se
expresan diferentes enfoques e desacordos. Así se formularán argumentos,
posicións diferentes poñeranse a proba sobre a base das experiencias reais, os
principios marxista-leninistas e a experiencia do movemento comunista e
obreiro.
Deste
xeito evitaranse os aforismos, e a discusión ou debate contribuirán para
sacar conclusións, destacar os elementos positivos na estratexia e a táctica
dos partidos comunistas ou rexeitar as posicións erróneas e corrixilas.
Todo isto ten un obxectivo. Que o Movemento Comunista estableza bases
sólidas, revolucionarias e supere a súa crise, que se volva capaz na loita pola
organización da clase obreira, pola construción da necesaria alianza
sociopolítica, por conquistar un nivel máis alto no esforzo por reunir forzas
co obxectivo de escalar no conflito contra as forzas do capital, por derrocar a
barbarie capitalista, polo socialismo.
Sen lugar a
dúbidas, os partidos liberais e socialdemócratas así como os partidos que renunciaron
aos principios da cosmovisión marxista-leninista e se deslizaron polo camiño da
conciliación de clases, do oportunismo, tomaron claras posicións. Elixiron o
camiño de defender e xestionar o capitalismo independentemente das escusas e os
pretextos que utilizan.
A cuestión é que os Partidos Comunistas que cren nos principios da loita de
clases, na necesidade histórica da loita polo derrocamento do réxime da
explotación do home polo home, na construción da nova sociedade, o
socialismo-comunismo, adapten a súa estratexia e táctica a estes obxectivos que
son a esencia e a razón de ser dun partido comunista, a maior contribución
posíbel aos intereses da clase obreira e dos sectores populares.
1. O KKE
asumiu a súa responsabilidade. Avanza de xeito medido e estudado nun camiño moi
duro, saca experiencia da súa historia, confronta as súas debilidades e axusta
a súa estratexia e tácticas (que derivan da estratexia) ás necesidades de
concentración, educación e organización de forzas obreiras e populares nos
centros de traballo e nos barrios sobre a base dun obxectivo non negociábel: a
ruptura co gran capital e as unións imperialistas polo derrocamento do poder
dos monopolios, o derrocamento das relacións de produción explotadoras e a súa
substitución polo poder obreiro e popular socialista, polas relacións de
produción socialistas.
O KKE hai
moitos anos atrás, en 1996 no seu 15º Congreso axustou a súa estratexia e
táctica ás novas necesidades que crea o desenvolvemento do capitalismo, a
dominación e o fortalecemento do capital monopolista, a asimilación de Grecia
nas organizacións imperialistas, na Unión Europea e a OTAN.
A través do estudo da situación obxectiva, avaliando que en Grecia se
desenvolveron (aínda máis) as relacións capitalistas de produción e o
capitalismo está na súa fase superior imperialista (monopolista), chegou á
conclusión de que os requisitos materiais para o socialismo maduraron aínda
máis. O Congreso mencionaba que na nosa época, a época de transición do
capitalismo ao socialismo, a loita de clases se dirixe cara á solución da
contradición fundamental entre capital e traballo. O cambio revolucionario en
Grecia será socialista. As forzas motoras da revolución socialista serán a
clase obreira como forza dirixente, os semiproletarios, os campesiños pobres e
os sectores pequenoburgueses populares rurais máis oprimidos.
Nesta base
estableceuse a liña antimonopolista antiimperialista de concentración e loita
como unha ferramenta, como medio para reunir forzas, como base para a política
de alianzas do partido e a súa actividade no movemento obreiro e popular co
obxectivo de resolver a cuestión fundamental do poder, conquistar o poder
popular que creará a base económica cuxa característica básica será a
socialización dos medios de produción concentrados e a planificación central.
Neste sentido
fixéronse os axustes necesarios nos tres congresos seguintes enriquecendo a
estratexia e a táctica do partido. Esta característica é particularmente
evidente no 18º Congreso en 2009 que enriqueceu a estratexia do KKE coa
utilización da resolución especial sobre as causas e os factores que levaron ao
derrocamento do socialismo, sobre todo sobre a base da experiencia da Unión
Soviética.
É obvio que o
KKE ao axustar a súa estratexia ás novas necesidades da loita de clases,
superou a lóxica das "etapas" que foron un trazo característico da
estratexia do movemento comunista das décadas anteriores e aínda se mantén nos
programas de moitos partidos comunistas.
A resolución
do KKE xustifícase pola realidade obxectiva que resalta que non existe un
sistema socioeconómico intermedio (é dicir entre o capitalismo e o
socialismo-comunismo) e polo tanto non existe un poder intermedio.
A lóxica da
etapa intermedia refírese a unha situación transitoria que independentemente da
correlación de forzas que se pode expresar a través do melloramento da posición
dun Partido Comunista nas eleccións parlamentarias non pode solucionar os dous
problemas cruciais que teñen que ver co poder e coa propiedade nos medios de
produción.
Sen dúbida,
sen o derrocamento revolucionario, o poder, os medios de produción e a riqueza
que producen os traballadores permanecerán en mans da burguesía; non existirán
(obxectivamente) as condicións para a satisfacción das necesidades populares,
perpetuarase a explotación capitalista e polo tanto esta situación será de
duración curta; acumularanse problemas para o pobo e o Partido Comunista será
exposto, atrapado no círculo vicioso da incorporación no sistema.
A nova
estratexia do KKE, a pesar das dificultades creadas polo período da
contrarrevolución e a restauración do capitalismo na Unión Soviética e os
demais Estados socialistas, a pesar das consecuencias da crise interna do
partido e da escisión en 1990-1991, deu un grande impulso á súa loita.
Gañou novas
posicións nos sindicatos e outras organizacións do movemento popular e de
masas. Desenvolveu os seus lazos coa clase obreira, co campesiñado, coas capas
medias urbanas. Deu pasos importantes na construción partidista, no
desenvolvemento da actividade na xuventude, a Xuventude Comunista de Grecia
viuse fortalecida. O partido adquiriu unha presenza parlamentaria esencial e
contribuíu ao esforzo de reagrupar o movemento comunista internacional e
confrontar a súa crise ideolóxica, política e organizativa.
Somos moi
conscientes do debate e dos argumentos que se utilizan contra a dirección
estratéxica do KKE e formulamos os nosos argumentos no debate e para reflexión
tratando de destacar os elementos obxectivos que levan a esta opción.
O capitalismo
é un sistema historicamente anticuado ao que ningún modo de xestión lle pode
dar un rostro humano. Estamos a falar da xestión liberal e socialdemócrata
tradicional así como da que se presenta como "de esquerda", "da
nova esquerda", "progresista", etc. que provocou discusións no
movemento comunista.
Non estudamos
as intencións, máis aínda nos casos nos que o bloque de forzas que levaron
a cabo responsabilidades gobernamentais nos seus países inclúe partidos
comunistas cos que o KKE mantén en xeral boas relacións bilaterais.
Centramos a
nosa atención nas propias leis do sistema. Na lei fundamental de adquisición de
plusvalía, de traballo non remunerado e ganancia para os monopolios que son o
corazón da natureza explotadora do
capitalismo e non cambia por ningunha xestión, calquera, que sexa a súa
denominación. Esta lei, independentemente das fórmulas da política a implementar,
determina o carácter explotador da economía.
Centramos a
nosa atención na agudización da contradición fundamental, a contradición entre
o carácter social da produción e do traballo (por un lado) que pon en movemento
a millóns de obreiros, traballadores que producen a riqueza e (por outro lado)
a apropiación privada capitalista dos resultados deste proceso que hoxe en día
está a niveis aínda maiores que antes e ten a súa base no poder do capital e na
súa propiedade dos medios de produción.
É xustamente
esta contradición que conduce ás crises capitalistas, que fai que o sistema
sexa máis e máis agresivo e reaccionario. Isto é o que demostra a experiencia
recente da crise capitalista que afectou a Grecia, España, Italia, Portugal,
Irlanda e outros Estados da Unión Europea así como os EUA, Xapón e outros
países capitalistas segundo a fase do ciclo en que se encontra cada país.
Esta
contradición non pode ser superada por ningunha fórmula de xestión do sistema e
a subestimación da contradición fundamental no nome das "particularidades
nacionais" atrapa a algúns partidos comunistas en posicións equivocadas.
Centramos a
nosa atención na agresividade imperialista e a agudización das contradicións
interimperialistas sobre o control das materias primas, a distribución dos
mercados e das esferas de influencia que constitúen a base para o estalido das
guerras imperialistas. Isto non ten que ver soamente coa experiencia histórica
das épocas anteriores, non se limita á Primeira e Segunda Guerra Mundial. Está
relacionado con decenas de guerras locais e rexionais, as guerras que
experimentamos recentemente en Iugoslavia, Afganistán, Iraq e Libia. Está
relacionado coa intervención nos asuntos internos de Siria, as ameazas contra
Irán, o perigo dunha guerra imperialista xeneralizada no Mediterráneo Oriental,
no Golfo Pérsico, na ampla rexión.
Estas
contradicións non poden ser superadas por ningunha fórmula de xestión burguesa.
A aproximación distorsionada non-clasista das relacións internacionais conduce
ao aprisionamento en lóxicas sen saída da "democratización" das
unións e os organismos imperialistas, da OTAN, a UE, á quimera do chamado
"mundo multipolar", mesmo á dexeneración da participación en gobernos
que levaron a cabo guerras imperialistas (como por exemplo en Iugoslavia) ou,
máis recentemente, á xustificación e apoio da guerra imperialista contra Libia
(véxase a postura dalgúns europarlamentarios do GUE-NGL).
A posición de
que o capitalismo é un sistema historicamente anticuado non ten que ver só con
Grecia ou outros Estados capitalistas cunha posición intermedia no sistema
imperialista que foron fortemente afectados pola crise. Ten que ver en xeral co
sistema incluíndo os Estados capitalistas desenvolvidos, máis poderosos que
teñen como trazo característico o alto grao de explotación da forza de traballo
(debido ao crecemento da produtividade do traballo) e a alta rendibilidade dos
monopolios. Nestes Estados tamén (p. ex. EUA, Alemaña, Francia, Gran Bretaña,
Xapón etc.) a debilidade de satisfacer as necesidades populares é indiscutíbel;
a taxa de desemprego segue sendo alta, elimínanse dereitos laborais e de
seguridade social, recórtanse os salarios e as pensións, comercialízanse os
servizos sociais.
Cal é a resposta a esta situación dende o punto de vista dos intereses da
clase obreira e dos sectores populares, dende o punto de vista do progreso
social?
A resposta é o desenvolvemento da loita de clases. O
desenvolvemento da loita ideolóxica, política e de masas polo derrocamento da
barbarie capitalista, das crises, das guerras, do desemprego que afecta a
millóns de traballadores, da pobreza.
O
desenvolvemento da loita de clases, en primeiro lugar a nivel nacional, alí
onde se manifesta de xeito claro e directo a contradición entre capital e
traballo. Así como coa coordinación esencial a nivel internacional cos partidos
comunistas, revolucionarios como protagonistas e coas forzas sociais que teñen
interese en loitar contra os monopolios, o capitalismo e as unións
imperialistas.
A resposta é a loita polo socialismo. Isto non é un asunto académico; non é
un asunto máis. É a cuestión fundamental e dominante que determina todo o
demais. É dicir, non é suficiente a referencia ao concepto do socialismo no
programa, nos documentos dun Partido Comunista ou a aceptación da necesidade e
a vixencia do socialismo. Xeralmente, isto faise pero é de pouco valor cando
outras opcións programáticas illan a loita polo socialismo e cando a táctica
que se determina é parcial e deriva dun obxectivo intermedio para a xestión do
sistema.
A cuestión fundamental é a loita polo socialismo e as esixencias desta,
para que esta loita determine na práctica a orientación no movemento obreiro,
no marco político que formulan os comunistas na loita contra a explotación
capitalista, as demandas, os obxectivos de loita, a construción da unidade
clasista da clase obreira, a política de alianzas, as elaboracións do partido
sobre os problemas populares.
Así se
sentarán no banco de acusados o sistema de explotación, as forzas do capital e
os seus representantes políticos, promoverase a solución que non é de modo
xeral e vago o "desenvolvemento", a "democracia", o
"progreso social" senón o desenvolvemento (socialista) que ten como
criterio a satisfacción das necesidades populares sen os capitalistas e a
ganancia capitalista, coa riqueza en mans dos traballadores que a producen.
Só neste
caso, nun ambiente moi hostil onde os capitalistas e o estado burgués que
utilizan os medios máis modernos de manipulación, intimidación, represión e o
oportunismo está a levar a cabo un intento organizado de desgaste de
conciencias pódese alimentar o desenvolvemento da conciencia obreira e popular,
pódese preparar e madurar o factor subxectivo para que corresponda (tanto como
é posíbel) coas necesidades da loita de clases. Isto dará un impulso á loita
dos traballadores para decidir a tomar parte na acción e nas condicións máis
difíciles, a enfrontarse cos seus adversarios de clase ao lado do partido
revolucionario.
Ao contrario,
(se non se dá esta batalla) a clase obreira, os sectores populares pobres cuxos
intereses (obxectivamente) están en dirección oposta ao capitalismo, aceptarán
o sistema explotador como única solución e se atraparán nos diferentes tipos de
xestión e se desarmarán.
Algúns
camaradas din: "A correlación de forza é negativa, non podemos falar de
derrocamento do sistema, polo socialismo. "
Respondemos
decisivamente. Esta aproximación está equivocada. É certo que a revolución
socialista non está na axenda neste momento, non se desenvolveron as condicións
previas para a situación revolucionaria que é un desenvolvemento obxectivo e
ten que ver coa crise política profunda en que se manifestará o que dixo Lenin
en "A quebra da Segunda Internacional", é dicir que os de
"arriba" non poden gobernar como antes e os de "abaixo" non
toleran ser gobernados como antes.
Non obstante,
isto non significa que os comunistas "cruzarán as mans" e buscarán
substitutos para a xestión na lóxica do "mal menor". O deber dos
comunistas é facer un esforzo continuo e combativo para organizar á clase
obreira, cambiar a correlación de forzas no movemento obreiro e popular
primeiro e non só nos procesos parlamentarios. Este cambio da correlación de
forzas (que non é inmutábel) terá elementos clasistas cualitativos e será a
solución alternativa real que preparará á clase obreira para as confrontacións
difíciles.
En todo caso,
a necesidade do socialismo non está determinada pola correlación de forzas. Nin
tampouco a nosa época, que é a época de transición do capitalismo ao
socialismo, cambiou debido aos cambios contrarrevolucionarios. O que determina,
que determinou tamén os sistemas socio-económicos precapitalistas anteriores, é
a maduración das condicións materiais para a construción dun sistema
socioeconómico cada vez superior, a agudización das contradicións que rexen o
sistema vello. É a agudización da contradición entre as forzas produtivas e as
relacións de produción obsoletas que destrúen ou impiden o desenvolvemento das
forzas produtivas.
Hoxe en día, o factor determinante é a falta de correspondencia entre o
carácter social da produción e do traballo coa propiedade social sobre os
medios de produción. Esta é a base que dá lugar á necesidade de loitar polo
socialismo.
O KKE non
subestima as dificultades da loita de clases e os desenvolvementos complexos
que teñen que confrontar os partidos comunistas a nivel internacional. Seguimos
con grande atención, por exemplo, os desenvolvementos en América Latina e
sempre expresamos a nosa solidariedade coa loita dos partidos comunistas.
Estudamos os procesos nos pobos, a traxectoria dos gobernos que foron elixidos
con lemas de solución dos problemas populares e desta experiencia sacamos
conclusións tendo como criterio a política implementada, o seu carácter
clasista e, por suposto, a súa postura sobre dúas cuestións básicas.
O carácter do poder e da propiedade dos medios de produción.
Nesta base
cabe sinalar que a alteración e a subestimación destas dúas cuestións básicas e
a substitución do socialismo científico pola lóxica do chamado "socialismo
do século XXI", promovido por forzas socialdemócratas, significa
aprisionamento na ilusión dun "capitalismo humanizado" e desarmamento
da loita da clase obreira.
A necesidade
de derrocamento do capitalismo foi formulada polos teóricos da nosa cosmovisión
no "Manifesto do Partido Comunista" e a continuación.
Formulouse
máis urxentemente nos anos posteriores utilizando a experiencia da primeira
revolución proletaria, a "Comuna de París".
O seguinte
extracto do prólogo que escribiu Engels en 1888 no discurso de Marx sobre o
Libre Comercio é característico.
"A
miseria de grandes masas da poboación como consecuencia da sobreprodución que
xera tantos excesos periódicos e repulsións, acompañados polo pánico, ou ben un
estancamento do comercio, a división da sociedade nunha pequena clase de
capitalistas grandes e nunha grande clase practicamente de escravos asalariados
hereditarios, proletarios, que mentres o seu número aumenta constantemente
están a ser substituídos polas novas máquinas que aforran traballo humano, en
poucas palabras, a sociedade chega a un camiño sen saída do cal o único xeito
de saír é a transformación completa de toda a estrutura económica que forma a
súa base".
A Gran
Revolución Socialista de Outubro, o seu carácter socialista, nos principios do
século XX, nun país capitalista atrasado con numerosas capas agrícolas, pequenoburguesas
respondeu practicamente á busca dos revolucionarios daquel período e refutou aos
partidarios do oportunismo.
A derrota da
revolución de 1905, o ataque tsarista e a represión foron combatidos
decisivamente. O partido bolxevique baixo a guía de Lenin foi reagrupado,
adquiriu a estratexia e tácticas necesarias, continuou en condicións
desfavorábeis a preparación para o derrocamento revolucionario non só do
absolutismo feudal senón ademais do poder burgués.
Lenin e os
bolxeviques non elixiron o "mal menor", "non se atraparon"
na busca de solucións de xestión, non trataron como absoluta a correlación de
forzas negativa que pouco tempo antes da revolución de outubro foi negativa
para os bolxeviques e a favor dos oportunistas nos Soviets e nas eleccións para
a Asemblea Constituínte.
Deixárono
absolutamente claro: "Ningún apoio ao Goberno Provisional" como dixo
Lenin nas Posicións de Abril de 1917. "O paso do poder estatal das mans
dunha clase ás mans doutra clase é a primeira, principal, básica característica
da revolución, tanto no sentido estritamente científico coma no sentido
practicamente político. "
Mencionamos
estas cousas tomando en conta o debate que se está a celebrar no movemento
comunista sobre este período, reiterando que o elemento fundamental é o cambio
da clase no poder e isto faise soamente a través da vía revolucionaria como o
demostrou a súa longa experiencia histórica que nos pode protexer das ilusións
parlamentarias. Tomando en conta que nunca e en ningún país se produciu un
derrocamento de réxime de explotación a través de procesos parlamentarios.
Os clásicos referiríanse ao derrocamento do capitalismo e á necesidade do socialismo
a finais do século XIX, a principios do século XX e hoxe en día, cando as
condicións materiais maduraron a un grao sen precedentes non temos o dereito de
retirarnos desta posición.
Algúns
camaradas din: "As condicións cambian dun país a outro". Por suposto,
a lei de desenvolvemento desigual dá lugar a diferenzas no nivel de
desenvolvemento do capitalismo; pode haber diferenzas na estrutura social de
cada sociedade capitalista, diferente nivel de madureza da conciencia da clase
obreira, diferenzas na correlación de forzas. Cada Partido Comunista toma en
conta (debe tomar en conta) estes elementos ao elaborar a súa estratexia e
tácticas, a súa política de alianzas. Non obstante, existen algunhas regras
xerais, algúns principios fundamentais que sempre que foron violados levaron á
desviación, chegando ata o chamado "Eurocomunismo" que violou e
aboliu todos os principios revolucionarios no nome da particularidade nacional.
O desenvolvemento do capitalismo, o xurdimento global dos monopolios é o
problema principal que determina o feito de que o sistema está na súa última
fase, a fase imperialista e destaca que maduraron as condicións materiais para
a construción do novo sistema, o socialismo-comunismo.
Nas obras
clásicas da nosa cosmovisión analizouse hai moitos anos a esencia da cuestión
das particularidades nacionais. É moi útil a referencia clásica de Engels que
sinalou en 1887 no prefacio da edición estadounidense da obra "A situación
da clase obreira en Inglaterra" que: "As causas que cavaron o abismo
entre a clase obreira e a clase capitalista son as mesmas en Estados Unidos e
en Europa. Os medios de encher este abismo son os mesmos en todas as partes.
Consecuentemente, o programa do proletariado norteamericano deberá coincidir co
tempo, en canto ao supremo obxectivo a alcanzar, con aquel que chegou a ser
logo de sesenta anos de disensións e debates o programa adoptado pola gran masa
do proletariado militante de Europa. Deberá
proclamar, como fin supremo, a conquista do poder político pola clase obreira
co fin de efectuar a apropiación directa de todos os medios de produción -chan,
ferrocarrís, minas, máquinas, etc.- por toda a sociedade e a súa realización
por todos e para beneficio de todos".
2. O KKE
estuda e aprende da experiencia internacional do movemento comunista, obreiro
así como da súa propia traxectoria histórica. Os erros máis importantes que
teñen un alto prezo, están relacionados co abandono da independencia
ideolóxica, política e organizativa do partido comunista en formacións de
cooperación, coalicións e hai moitos exemplos deste tipo no movemento
comunista. Exemplos que levaron a retrocesos para moitos anos, á asimilación ou
mesmo á disolución de partidos comunistas.
A política de
alianzas é unha política de importancia estratéxica, determinada pola liña
básica, estratéxica, e isto é un elemento que require consistencia
revolucionaria. Calquera desviación deste deber en nome de manobras, de réditos
electorais temporais etc conduce cara a atrás, cancela todo o que lograra o
partido comunista no período anterior, pon en risco a súa propia existencia
revolucionaria.
Destacamos
este feito tendo en conta o debate, a confrontación con respecto á posición do
KKE nas eleccións parlamentarias recentes en Grecia en maio e xuño de 2012.
Non imos ocuparnos das calumnias sobre sectarismo. O KKE respondera coa súa
actividade diaria, coas posicións importantes que obtivo no movemento obreiro e
popular, co seu papel de liderado nas numerosas confrontacións clasistas, en
decenas de folgas, sentadas e manifestacións, co impacto das súas posicións, o
seu prestixio e o papel que desempeña na vida política do país que supera de
sobra a súa influencia nas eleccións.
Pero debemos informar aos lectores que a calumnia sobre o sectarismo se
lanza sobre todo polos inimigos políticos de clase, incluíndo os vehículos do
oportunismo, que non poden levar o KKE baixo o seu control e poñelo no camiño
do "realismo de submisión" e da reconciliación clasista.
Estas forzas terían eloxiado o KKE se tivese traizoado a clase obreira, se
tivese traizoado o noso pobo e tivese seguido unha liña de abandono da loita
polo socialismo, se tivese deixado de condenar a Unión Europea abandonando a
posición de retirada da alianza depredadora da UE e da OTAN, se tivese decidido
participar nun goberno de xestión do sistema.
Polo tanto,
centramos a nosa atención sobre as forzas que representan partidos comunistas e
abren unha fronte ideolóxica tan superficial -realmente moi superficial- contra
o KKE, que o reconsideren porque quedarán expostos.
Non estamos a
falar dunha crítica xustificada, nin dun conflito ideolóxico e político con
argumentos. Isto é admisíbel e necesario. Falamos dos golpes solapados, dos
ataques calumniosos que distorsionan as posicións do KKE e utilizan argumentos
dos nosos inimigos para estigmatizar a loita polo derrocamento do capitalismo,
polo socialismo (porque disto se trata en realidade), coa calumnia sobre o
sectarismo.
Cada partido,
cada cadro debe asumir as súas responsabilidades.
O noso
partido chamou ás forzas que apoiaron a SYRIZA nas eleccións, abertamente con
visitas en Grecia ou de forma cuberta, contra o KKE a dicir aos membros dos
partidos comunistas e aos traballadores en xeral toda a verdade.
Por exemplo:
Deben dicirlles que o denominador común da política da ND,
do PASOK, de SYRIZA e dos demais partidos agás o KKE é o apoio á UE, a unión
interestatal imperialista que implementa unha estratexia antipopular, como se
demostrou, e teñen como criterio da súa consolidación e desenvolvemento os
intereses dos grupos monopólicos e das multinacionais.
Deben dicirlles que unha parte da burguesía, grupos
económicos fortes que controlan os xornais e outros medios de comunicación así
como a radio e a televisión estatais apoiaron a SYRIZA decisivamente mentres
que o presidente dos industriais gregos fixo unha proposta para a formación dun
goberno de concordia nacional coa participación deste partido.
Deben dicirlles que durante o curso do proceso electoral e
sobre todo despois das eleccións do 6 de maio SYRIZA abandonou mesmo a súa
fraseoloxía con respecto á cancelación dos memorandos e dos contratos de
préstamo, a nacionalización de empresas, etc. e axustou o seu programa plenamente
ás necesidades da xestión burguesa.
Deben dicirlles que unha gran parte dos cadros máis
corruptos do PASOK nas autoridades rexionais, os municipios, os sindicatos, no
aparato estatal desempeñaron un papel principal na manipulación das forzas
populares, dos votantes do PASOK a favor de SYRIZA. Que está en desenvolvemento
un plan de reagrupamento da socialdemocracia, tendo como núcleo este partido,
xa que se demostrou útil para a burguesía para erosionar a conciencia radical a
favor da "vía de sentido único da UE", o ataque e control do
movemento obreiro.
Deben dicirlles que en vésperas das eleccións, no
encontro cos embaixadores do G20 en Grecia, SYRIZA deu aos EUA e á OTAN as súas
garantías.
É importante
informar aos membros e aos amigos dos partidos comunistas, aos traballadores un
acontecemento que tivo lugar despois das eleccións.
O KKE
presentou no Parlamento un proxecto de lei para a cancelación dos contratos de
préstamo, os memorandos e as leis de aplicación, para a abolición das medidas
antipopulares no seu conxunto. Este proxecto de lei foi discutido no movemento
obreiro e popular e ten un amplo apoio. SYRIZA encontrouse nunha situación
incómoda porque en realidade entrou no bloque das forzas de
"renegociación" coa Unión Europea no nome do realismo da submisión.
O ataque
contra o KKE polas forzas do oportunismo de dereita e de esquerda non nos
sorprendeu. É un elemento da confrontación ideolóxica e política. O KKE
non foi sorprendido nin sequera pola postura do Partido da Esquerda Europea
(PEE). O PEE foi establecido sobre a base das direccións da Unión Europea, do
"Tratado de Maastricht", da estratexia do capital. Aceptou os termos
e as condicións formulados pola Unión Europea. Defende o centro imperialista
europeo, está a favor da cooperación de clases e do consenso social; evita como
a peste a loita polo socialismo.
Os e as
comunistas, os traballadores deben examinar as posicións de cada partido e
sacar as súas propias conclusións.
O Comité
Central do KKE analizou cun gran sentido da responsabilidade o resultado
electoral que foi negativo para o partido e o pobo. Organizáronse discusións
esenciais tanto dentro do partido así como con amigos e simpatizantes.
Discutiuse a táctica electoral, as deficiencias, os atrasos e as insuficiencias
que se observaron. Fixéronse unhas observacións moi útiles e elaborouse un plan
de actividades para o período próximo.
O Comité
Central, os órganos de dirección das organizacións, os membros e os amigos do
KKE confirmaron que a posición do Partido, é dicir o rexeitamento de
participación nun goberno de xestión burguesa con SYRIZA ou con outras forzas,
foi correcta e necesaria.
As forzas e
os amigos do partido defenden a posición que subliña que un partido
revolucionario non pode ter dúas caras, unha cara na acción diaria e outra nas
eleccións. Que non pode loitar diariamente para a concentración de forzas polo
poder e nas eleccións arruinar este traballo e falar dun goberno de xestión
para satisfacer as expectativas das masas populares para unha solución "doada"
pero sen saída.
As forzas e
os amigos do partido defenden a liña política que seguiu o KKE nas eleccións.
Unha liña política que inclúe a condena da política antipopular dos
contratos de préstamo e dos memorandos, a retirada da Unión Europea e a
cancelación unilateral da débeda co poder popular. Esta posición é o núcleo da
actividade do partido neste período porque é a resposta aos acontecementos que
se desenvolveron, é a resposta ás necesidades da loita de clases dende o punto
de vista dos intereses da clase obreira e dos sectores populares.
O problema
principal que xurdiu, e é unha experiencia importante para o movemento
comunista internacional, é se un partido comunista participa ou non nun goberno
de xestión burguesa independentemente de se aparece co nome "de
esquerda", "progresista" etc.
A decisión
que tomou o KKE, a decisión de rexeitar a participación nun goberno de xestión
do capitalismo, tomou en consideración que isto podería levar unha perda de
votos. Isto débese a que en condicións dun ataque anti-KKE moi ben organizado,
en condicións dunha crise capitalista profunda, de alto desemprego, pobreza e
inseguridade xorde a lóxica do "mal menor", as forzas populares
buscan unha solución inmediata que contribuirá a aliviar os problemas agudos.
Non obstante,
o KKE mantivo unha posición de principios e quixeramos sinalar o seguinte:
En primeiro lugar, é necesario loitar contra a
lóxica do "mal menor". Trátase dun problema moi serio e o noso
partido pagou un alto prezo por isto en diferentes períodos ata principios da
década dos 90 a causa dos erros na política de cooperación con forzas do
"centro", forzas burguesas para facer fronte á política antipopular
de partidos liberais, da "dereita".
A lóxica do
"mal menor" conduce aos partidos comunistas a políticas perigosas de
apoio á socialdemocracia no nome de restrinxir o poder electoral da
"dereita", asumindo responsabilidades para a xestión da política
antipopular de partidos socialdemócratas.
Conduce a
algúns partidos comunistas a ir a remolque dos partidos burgueses no nome
de confrontar as formacións fascistas, ultradereitistas. Esta experiencia é moi
negativa.
De feito, perpetúase un círculo vicioso que nega ou restrinxe a
independencia ideolóxica e política dos partidos comunistas, que os desvía da elaboración
e implementación dunha liña revolucionaria firme, que utilizará as batallas
electorais como formas de loita que non se separan da loita de clases en xeral,
da loita pola concentración de forzas, pola conquista do poder.
Non é un
problema novo e cabe sinalar a observación leninista que nos protexe de erros.
“Hai que
elixir entre o mal existente e a súa rectificación máis pequena, porque a
maioría dos que non están en xeral satisfeitos co mal existente están a favor
desta "pequena" rectificación. Despois de lograr as pequenas cousas
facilitarase a nosa loita para as cousas grandes. Repetímolo. Este é o
argumento básico, típico de todos os oportunistas en todo o mundo. A que
conclusión conduce inevitabelmente este argumento? Á conclusión de que non se
necesita ningún programa revolucionario, nin partido revolucionario, nin
táctica revolucionaria.” (Lenin "De novo sobre un gabinete saído da
Duma").
En segundo lugar, o criterio para xulgar un partido
non é se se declara a si mesmo como de "esquerda", de
"dereita", de "centro" senón o seu programa, a súa posición
política ante o sistema de explotación, o gran capital, as unións
imperialistas, a loita de clases e a súa perspectiva.
O KKE non
pode ter unha cooperación política, programática ou electoral con partidos cos
que non ten ningunha relación en canto ao programa como é SYRIZA e a
"Esquerda Democrática" (DIMAR).
Estes
partidos defenden o capitalismo, a unión interestatal imperialista da Unión
Europea cuxa estratexia, políticas, medidas corresponden aos intereses do gran
capital, das multinacionais. Demostrouse que se volven contra os pobos. Esta
alianza depredadora non cambia, non importa o que diga unha ou outra forza
oportunista en Grecia, non importa o que diga o Partido da Esquerda Europea que
fomenta ilusións entre os traballadores para atrapalos na lóxica da "vía
de sentido único da UE". SYRIZA e a "Esquerda Democrática"
defenden a coexistencia pacífica co capital e fomentan ilusións de que se pode
promover un "desenvolvemento" que satisfaga ambas as dúas partes que
teñen intereses opostos dende o punto de vista de clase como se demostrou.
Trátase de
partidos que son hostís cara ao socialismo científico, que calumnian o
socialismo que foi construído na Unión Soviética e os demais países socialistas.
O partido da
“Esquerda Democrática” que vén dunha escisión de SYRIZA desmentiu moi pronto
aqueles amigos do estranxeiro que o clasificaban entre os aliados potenciais do
KKE. Este partido, despois de obter o voto do pobo, despois das eleccións cooperou
coa ND e o PASOK no goberno tripartito e participa na implementación da dura
política antipopular.
Sobre o papel
que xogan estes partidos, a referencia de Lenin no prefacio da tradución rusa
do folleto de W.Liebknecht en decembro de 1906 baixo o título: "Ningún
compromiso, ningún acordo electoral" onde destaca entre outras cousas:
"Os atropelos estúpidos e crueis cometidos polos policías políticos, as
persecucións que prevé a lei contra os socialistas, a lei draconiana, a lei
contra os partidos que defenden a revolución, poden evocar sentimentos de
desprezo e pena, pero é o inimigo que nos ofrece a man para un acordo electoral
e entra entre nós como un amigo e irmán, este inimigo, e só este, é o que lle
debemos temer"… (porque) engadiu Lenin, "os falsos amigos dos
obreiros corrompen a conciencia clasista".
Na práctica,
a experiencia acumulada pola política dos partidos e os gobernos que participan
na xestión burguesa independentemente de se utilizan o título
"esquerda", "progresista" demostra o seguinte:
Ningún goberno que xestiona o capitalismo, o poder dos monopolios e a
propiedade privada nos medios de produción, ningún goberno que implementa un
programa que se basea nas ganancias dos capitalistas, a competitividade, a
produtividade e a rendibilidade dos grandes grupos empresariais non pode seguir
unha política a favor da clase obreira e dos sectores populares.
Non existe tal goberno que poida controlar as leis do sistema, as súas
contradicións, impedir o estalido da crise capitalista. Tarde ou cedo as
promesas de "alivio" que deron ao pobo desincharanse, demostraranse
palabras ocas e as expectativas para algo mellor darán paso á desilusión do
pobo, ao retroceso do movemento obreiro.
Polo tanto, é
de grande importancia que o KKE mantén unha posición de principios e que
rexeita a lóxica da participación nun goberno de xestión burguesa continuando a
loita por todos os problemas populares, creando as condicións para a liberación
das cadeas de explotación.
Así que
seguimos adiante dando máis énfase no reagrupamento do movemento obreiro, no
fortalecemento do movemento de clase, da PAME, na mellora da acción e da
orientación militante dos sindicatos. Poñemos máis énfase na política de
alianzas que elaboramos no 15º Congreso e nos congresos posteriores para a
construción da alianza sociopolítica, a construción da Fronte
Antimonopolista-Antiimperialista de loita baseada na alianza da clase obreira
cos campesiños pequenos e medianos e os sectores pequenoburgueses urbanos, coa
participación das mulleres e dos mozos. Continuamos o esforzo para a creación
das condicións sociopolíticas que conducirán á intensificación da loita polo
poder popular, pola retirada da Unión Europea e a OTAN, a cancelación
unilateral da débeda, a socialización dos medios de produción concentrados,
polo desenvolvemento a favor do pobo.
Cientificamente
está confirmado pola nosa teoría e práctica que soamente a solución de dous
asuntos cruciais, o do poder e o da propiedade nos medios de produción,
soamente se a economía se desenvolve sobre a base da planificación central, se
pode abrir o camiño para a utilización das capacidades produtivas do país, para
o desenvolvemento da industria, da produción agrícola e dos demais sectores da
economía tendo como criterio as necesidades do pobo.
Soamente
neste caso é posíbel resolver o problema do desemprego, garantir servizos
sociais actualizados e gratuítos, asegurar a nutrición saudábel do pobo, a
protección do medio, a abolición das bases das crises capitalistas e das
rivalidades interimperialistas. Esta é a posición do KKE e esta posición dálle
forza na loita diaria.