Sobre os perigos do oportunismo.

“O oportunismo maniféstase, non o esquezamos, de xeitos diferentes, xurdindo ás veces con máscara socialista”.

Publicamos, traducidos a galego, dous artigos sobre a cuestión do “oportunismo”. O primeiro é de Miguel Urbano ("O oportunismo na senda do comunismo"), que fai referencia a artigos que conforman o número 4 da Revista Comunista Internacional. Un deses artigos ("Algúns trazos do oportunismo en América") é o redactado polos nosos camaradas Pável Blanco e Héctor Colío, do Partido Comunista de México, que tamén publicamos nesta mesma entrada.

 Dispoñemos de exemplares da RCI nº 4, que nos poden solicitar.

O capitalismo, o imperialismo e a CIA.

Que é o imperialismo?

O imperialismo non é unha actitude nin un comportamento, tampouco o constitúen as consecuencias dunha guerra. O imperialismo é o capitalismo nunha etapa superior de desenvolvemento. É capitalismo en descomposición.

Lenin, en O Imperialismo, fase superior do capitalismo, afirmaba que cando o capitalismo chegou a unha fase determinada do seu desenvolvemento, algunhas das características que había ter na súa fase premonopolista se trocaron na súa antítese e esta negación se converteu na esencia da fase superior. Negación que só será negada, á súa vez, durante a fase socialista-comunista.

Lenin resumía esta nova situación en cinco características:

"A concentración da produción e do capital chega ata un grado tan elevado de desenvolvemento que crea os monopolios, os cales desempeñan un papel decisivo na vida económica; 2) a fusión do capital bancario co industrial e a creación, no terreo deste capital financeiro, da oligarquía financeira; 3) a exportación de capitais, a diferenza da exportación de mercancías, adquire unha importancia particularmente grande; 4) fórmanse asociacións internacionais monopolistas de capitalistas, as cales repártense o mundo; 5) terminou o reparto territorial do mundo entre as potencias capitalistas máis importantes".

A ideoloxía do “pacto social” e o seu impacto negativo na clase obreira.

Por Ali  Ruckert,
Presidente do Partido Comunista de Luxemburgo (KPL)

As tentativas do capital por ter unha influencia ideolóxica sobre o pobo traballador e as súas organizacións forman parte integral da historia do capitalismo. Estas tentativas teñen o obxectivo de afastar aos traballadores da loita de clases, evitar que se produza un cambio básico nas relacións de poder existentes e na situación da propiedade e impedir a abolición da explotación do home polo home.

Esta estratexia do capital foi levada a cabo con éxito no que se refire a amplos sectores do movemento sindical, cuxos obxectivos inicialmente se limitaron ás melloras sociais no seo do sistema capitalista e, máis tarde, á defensa do logrado.

A fin da clase obreira?

Peter Mertens,

Presidente do Partido do Traballo de Bélxica (PTB).

Hai unha idea moi difundida, que se escoita cada vez con maior frecuencia: as tecnoloxías da información e as ciencias da comunicación cambiaron a produción dun xeito radical. A maioría dos países desenvolvidos teñen unha economía de servizos, unha sociedade post-industrial. En Europa, o 66% da poboación traballadora faino no sector servizos. Nos Estados Unidos esta cifra chega ao 79%.¹ Debido a este cambio na composición da clase traballadora, non se pode seguir igual que antes, di o filósofo italiano Antonio Negri: «Detesto a xente que di: a clase obreira morreu pero a loita continúa. Non. Se a clase obreira morreu –e é certo– é que todo o sistema que depende deses equilibrios de forzas está en crise.» ²

A contradición entre traballo e capital.

Sobre o feito nacional en Catalunya.

A cuestión nacional de Catalunya nos últimos meses converteuse no debate político máis controvertido dos que hoxe se dan no contorno de toda a súa superficie e no resto das comunidades do Estado español. Destacan, pola súa marcada vehemencia reaccionaria, os comentarios do bloque oligárquico que leva a marca “PP”, aínda que o arranque desta polémica de agora haxa que achacarlla a CiU como o máis fiel representante da gran burguesía catalá, que é a que o encetou, non por amor platónico a Catalunya, senón por afán de controlar e xestionar o acervo económico, político e cultural deste país.

Por que triunfou a ciencia soviética?

Artigo de  Juan Manuel Olarieta

O socialismo non admite comparación co capitalismo en ningún terreo. Non compite con el porque xa triunfou sobre el, xa é un avance histórico con respecto a el. Por tanto, non vou discutir agora se a ciencia soviética foi "mellor" ou se avanzou "máis" que a dos países capitalistas. Con todo, o triunfo da revolución nun país atrasado, como a Rusia zarista de 1917, expuxo as cousas dunha maneira algo distinta: como unha cuestión de supervivencia fronte ás grandes potencias imperialistas, que naquel momento dominaban a ciencia (e dominaban grazas á ciencia, entre outras cousas). Lenin expresouno graficamente cando dixo que o comunismo eran os soviets máis a electrificación (1). Quizais o que non quedou suficientemente claro é que Lenin dixo iso en contraposición a Woodrow Wilson, presidente de Estados Unidos, quen cinco anos antes dixera: "O século XX pertence ao petróleo e a electricidade". Merece a pena reflexionar sobre ambas as expresións para saber se o século XX foi o da electricidade, o dos soviets ou o das dúas cousas ao mesmo tempo.

A OTAN soña coa guerra civil en Siria

Rede Voltaire | 18 de decembro de2011

por Pepe Escobar

O neocolonialismo occidental e o seu brazo armado, a OTAN, seguen en complot contra Siria. Coa súa autoproclamada frase: «responsabilidade para protexer a civís» e coa axuda da desinformación masiva da prensa comercial internacional que trastorna os feitos e oculta o que verdadeiramente está ocorrendo nesa rexión, a OTAN opera secretamente con mercenarios e outros grupos terroristas baixo o seu control para desestabilizar Siria. O noso colega Pepe Escobar coa súa análise actualízanos a situación no Medio Oriente.

A morte de Kim Jong Il e o futuro do socialismo norcoreano

A morte de Kim Jong Il e o futuro do socialismo norcoreano

Gabriel Martínez - Editor do Blog de Solidariedade con Corea Popular

A morte do líder norcoreano expuxo unha serie de discusións sobre o carácter do sistema político existente no norte da península coreana. Para algúns analistas burgueses, o modo en que se dea a transición de liderado trala morte de Kim Jong Il, será a proba concreta de que o réxime político do país é unha ditadura brutal, con formas dinásticas. Pouco logo da morte do "Líder Kim Jong Il" (un dos varios  alcumes cos que os norcoreanos se refiren ao falecido líder), a axencia KCNA emitiu un comunicado instando ao pobo norcoreano a apoiar o novo liderado encabezado por Kim Jong-Un, fillo de Kim Jong Il, quen anteriormente fora vicepresidente da Comisión de Defensa Nacional. É importante sinalar que durante os anos 90, unha época na que Corea do Norte pasou por un período coñecido como a "Ardua Marcha" e a Comisión de Defensa Nacional converteuse no órgano político máis importante do estado norcoreano, a posición de Presidente quedou extinguida.

A crise capitalista e a resposta da clase traballadora

Capitalismo e crise: dous amantes inseparábeis

O BNP-Paris, produto da fusión do Banque Nationale de París e Paribas, tivo uns ingresos netos de banco a 30 de xuño de 2010 de 11.174 millóns de euros. O BNP-Paris, cuxos beneficios en 2009 medraron un 93%, foi un dos que non hai moito se repartiron 360 millóns de euros entregados polo Estado francés ao principais bancos.

Mentres os beneficios capitalistas continúan a medraren, en boa parte grazas ás “axudas” millónarias que os Estados burgueses outorga ás grandes empresas, estes mesmos Estados burgueses están dispostos a poñer en práctica as súas medidas “fronte” á crise: redución de salarios e de todo tipo de prestacións sociais, aumento dos anos de cotización para ter dereito a unha xubilación cada vez máis precaria, aumento das xornadas laborais, redución drástica dos dereitos laborais e un longo etcétera de medidas encamiñadas a que a burguesía manteña as súas taxas de beneficio.