Documento Aprobado no I Encontro
Estatal dos Comités para a Unidade
Obreira (CUO).
Asturies
26/5/2012
Antes do estoupido da actual crise capitalista de
sobreprodución, no Estado español estivemos vivindo unha fase expansiva na cal
a oligarquía financeira recorreu a unha serie de medidas que, sen poñer nunca
en risco o seu dominio económico sobre as ramas máis importantes da economía, e
mantendo, xa que logo, a súa elevada ganancia monopolista, influíu sobremaneira
no desclasamento ideolóxico e a alienación de amplos sectores obreiros
(abandono das concepcións de clase en si e clase para si), que xeraron o espellismo
da posibilidade de participar de xeito estábel, ou ata gradual, no proceso de
acumulación capitalista.
Estas medidas resúmense en:
1. A distribución temporal dunha parte do excedente á clase
obreira, o cal provocou un aumento da demanda interior.
2. A promoción de sectores obreiros como pequenos e medianos
empresarios, que chegaron a acumular unha certa cantidade de capital.
No entanto, a crise capitalista disipou esas
falsas esperanzas e devolveu as masas á cruel realidade: pechadura de empresas
ou redución sensíbel da produción de mercadorías; crecemento en masa do paro
forzoso; descenso brusco do nivel de vida dos traballadores e as traballadoras;
alteración do comercio; desequilibrio das relacións monetarias e crediticias;
creba de firmas industriais, comerciais e bancarias; proletarización da pequena
burguesía...
E, nun xesto de supremo cinismo, a oligarquía
propón, como saída da crise, a apertura dun novo ciclo de reanimación e auxe, pero
sempre no marco capitalista, a elevación do grao da explotación dos
traballadores e as traballadoras, ou o que é o mesmo, aumentar tanto a
extracción da plusvalía absoluta (por exemplo, prolongando a xornada de
traballo) como a plusvalía relativa (aumento da produtividade, ou máis claro,
os ritmos de traballo).
Este ciclo económico -de crise e depresión
profunda do capitalismo- coincide, como sinalamos, cun momento histórico caracterizado
por unha etapa de refluxo no grao de desenvolvemento da conciencia da clase
obreira e, polo tanto, na súa vontade de loita.
Á momentánea debilidade das organizacións que
defenden unha proposta revolucionaria, que implica a superación do sistema
capitalista, súmase -no ámbito sindical-, a integración e asunción como propio,
por parte das organizacións sindicais de masas, dese mesmo sistema. As súas
cúpulas, desde hai décadas e paulatinamente, entraron na lóxica de lexitimación
da actual orde de cousas existente.
Xeracións enteiras de traballadores e
traballadoras incorporáronse ao mercado laboral, mantivéronse nel durante toda
a súa vida laboral, ou foron expulsadas do mesmo comprobando como unha perda
paulatina nos seus dereitos como tales traballadores e traballadoras eran
asumidas polas distintas organizacións sindicais de masas sen apenas
resistencia.
As clases traballadoras actuais “aprenderon” a
asumir con fatalismo e, como algo tan lamentábel como irremediábel, sucesivas
contrarreformas laborais, procesos de desindustrialización, progresivo
desmantelamento de sectores produtivos, aumento continuado da precariedade,
elevadas taxas de desemprego, crecentes sectores de subempregados por horas,
competencias ou ingresos... mentres, os seus teóricos representantes,
instalábanse nunha dinámica continua de negociación á baixa dos seus dereitos
cos representantes gobernamentais e empresariais, convertendo a chamada paz
social (renuncia definitiva á loita de clases) como estratexia de desmobilización
na práctica e co obxectivo de lexitimar un sistema cuxos “desaxustes” poden ser
resoltos no marco do pacto social e sen cuestionalo en ningún caso.
Así, as diversas crises económicas sufridas nas
últimas décadas foron acompañadas por prácticas sindicais nas cales o único
contido das axendas sobre as que se discutía con gobernos e patronal era a
magnitude do novo grao de depauperación e recortes que se aveciñaban para a
maioría traballadora.
De igual forma, cada un dos procesos de mobilización
convocados polas organizacións sindicais maioritarias foron seguidos
inmediatamente despois por novas etapas de claudicación a aumentar, ou ata
manter, o grao de enfrontamento cos representantes económicos e políticos do
capital, que trouxeron consigo unha perda de prestixio de devanditas
organizacións entre a clase traballadora e un lóxico receo á hora de apoiar os
seus chamamentos, feito que foi habilmente aproveitado pola burguesía para
inocular entre os traballadores o discurso da inutilidade do movemento sindical
e de todas as súas organizacións como ferramenta necesaria para defender as
súas reivindicacións inmediatas.
Como resultado final desta dinámica de desmobilización
e derrota á cal foi forzada a clase traballadora e na que actualmente se ve
sumida de peor ou mellor gana, atopámonos, por unha banda, cunhas organizacións
sindicais maioritarias que, aínda que contan cun número de afiliados
significativo, están instaladas na maior parte das súas estruturas nun marco de
complicidade co mantemento da actual orde económica e política, que lles impide
xogar un papel efectivo na defensa dos intereses da clase traballadora e que se
xustifican ante ela pola cantidade de servizos e prestacións asistenciais que
ofertan. Por outro, aparecen organizacións sindicais de clase que, xa sexa
porque a súa vocación nacionalista lles fai desentenderse da necesaria unidade
en canto ao marco estatal de mobilización e loita, xa sexa porque a súa
insuficiente implantación sectorial ou xeográfica lles fai ter un respaldo
limitado ás súas formulacións por parte das clases traballadoras, chegamos á
conclusión de que actualmente ningunha
das experiencias sindicais dá resposta suficiente por si soa á necesidade de
contar cunha confederación sindical de clase e ámbito estatal.
Constatamos que esta dinámica suicida de desmobilización
e fraccionamento do movemento sindical, que só prexudica os intereses das clases
traballadoras, debe ser combatida e dispoñerse en clave de superación da mesma,
que é precisamente o obxectivo dos COMITÉS para a UNIDADE OBREIRA (CUO).
2.- QUE
SON OS COMITÉS PARA A UNIDADE OBREIRA (CUO)?
Tendo descrito sucintamente a realidade sindical
do Estado, partimos do feito de que resulta necesaria a posta en marcha dunha
alternativa en forma dun marco organizado de loita obreira que promova o
activismo en pos da defensa da clase obreira e os sectores populares e os seus
dereitos.
Os Comités
para a Unidade Obreira (CUO) non nacen, xa que logo, coa vontade de erixirse
desde un primeiro momento como un novo sindicato, nin como unha confederación
ou coordinación dos mesmos. É un proxecto que pretende abrir un novo espazo no
seo do movemento obreiro e que, paulatinamente, vaia acollendo a un número
crecente de traballadores e traballadoras en torno a propostas de análises e de
acción sindical que tendan a denunciar a paz social e as prácticas claudicantes
das cúpulas das organizacións sindicais. É un proxecto transversal que,
igualmente, pretende unificar aos traballadores e traballadoras por encima de
estruturas sindicais xa existentes.
Os Comités
para a Unidade Obreira (CUO) son, xa que logo, un esforzo colectivo das clases
traballadoras e para as clases traballadoras. Un proxecto que non nace para
enfrontar aos traballadores pola defensa dunhas siglas sindicais determinadas,
senón para unificalos por enriba das mesmas e para organizalos xunto a quen ata
agora non se vinculou a ningunha delas.
Os Comités
para a Unidade Obreira (CUO) pretenden, xa que logo, estar presentes, organizarse
e unificar a traballadores de distintos sindicatos, a traballadores sen
filiación sindical, e o seu obxectivo principal é lograr o maior grao de
unidade de análise e acción de todo o sindicalismo de clase.
Os Comités
para a Unidade Obreira (CUO) queren constituírse nun movemento sindical de
intervención sociopolítica, é dicir, estar presentes nas mobilizacións que poidan
desenvolverse noutros ámbitos que non sexan de estrito carácter laboral.
Os Comités
para a Unidade Obreira (CUO) non son un sindicato, senón un foro de
propostas e acción sindical como resultado da análise previa, e cuxa actuación
está aberta ao conxunto dos traballadores e traballadoras. Pretende intervir a
través da influencia que as súas análises e propostas poidan ir xerando entre o
conxunto das clases traballadoras. Para iso poderá organizarse en asembleas de
base, territoriais, de empresa ou sector.
Os Comités
para a Unidade Obreira (CUO) terán o desenvolvemento que os traballadores e
traballadoras que os integren queiran darlles en función das súas necesidades
organizativas e políticas.
Deberá combaterse dentro dos CUO calquera intento
por instrumentalizalos con fins alleos á súa propia realidade, por atentar
contra a consolidación e desenvolvemento dos mesmos.
Os Comités
para a Unidade Obreira (CUO) non se presentan a eleccións sindicais, pero si
propugnan que os seus membros sexan delegados sindicais e de persoal e que
participen activamente nos comités de empresa; non teñen escola sindical, pero
si proporcionan formación sindical; non teñen asesoría xurídica, pero si
orientan xurídicamente aos seus adscritos.
E, por dicilo novamente, non son un sindicato, pero
si desenvolven acción sindical activa, pública e propia.
3.-
DEFINICIÓN DOS COMITÉS PARA A UNIDADE OBREIRA (CUO).
Varias son as características que definen aos
CUO, que constitúen a súa razón de ser e os seus acenos de identidade:
a) Reivindicativo
e de clase: Defende as reivindicacións inmediatas das clase traballadoras
con ou sen afiliación sindical, en activo, desempregadas ou xubiladas. Oriéntanse
cara á superación da sociedade capitalista e a construción do Socialismo.
Fomenta a superación das divisións no seo das
clases traballadoras. Promove a integración do traballo manual e intelectual, a
equiparación dos dereitos dos traballadores e traballadoras sexa cal for a súa
orixe cultural, a eliminación das atribucións de xénero na asignación dos
postos de traballo.
b) Militante:
A súa razón de ser atópase na conquista e defensa dos dereitos e intereses das
clases traballadoras. Todos os servizos que poida ofertar dependen da acción
sindical e rexeita calquera servizo que se base en obtención de prebendas de
calquera tipo.
c) Independente:
Só obedece aos intereses, necesidades e aspiracións da maioría traballadora.
d) Feminista:
Defende a igualdade real entre traballadores e traballadoras e combate toda
forma na que poida manifestarse unha discriminación contra a muller traballadora
por razón do seu sexo.
e) Asembleario:
A súa soberanía reside na asemblea do conxunto de traballadores e traballadoras.
f) Unitario,
plural e de masas: É diverso como as clases traballadoras pero coincidente en
intereses obxectivos e aspira a aglutinalas no seu conxunto.
g) Democrático
e participativo: No compromiso dos traballadores e traballadoras na defensa
dos seus dereitos exprésase o máis alto nivel de democracia.
h) Sociopolítico:
Ademais da mellora das condicións de traballo e de vida, asume a defensa de
todo aquilo que afecta ás clases traballadoras como tal, na perspectiva de
eliminar todo tipo de opresión.
i) Internacionalista:
Porque a loita dos traballadores non ten fronteiras e os avances e retrocesos
nas posicións dos mesmos o son de todos por igual.
Recolle como principio o internacionalismo
proletario e establece como compromiso de vinculación e difusión as
formulacións da Federación Sindical Mundial (FSM) como organización
internacional que mellor representa ao sindicalismo de clase.
4.-
PLATAFORMA REIVINDICATIVA
I.-
CONDICIÓNS E DEREITOS LABORAIS E DE SEGURIDADE SOCIAL
* Pola
recuperación do poder adquisitivo dos salarios e as pensións:
◦ Revisión
salarial mediante un coeficiente que pondere a evolución da cesta da compra e o
consumo básico dos sectores populares, establecendo un incremento anual mínimo
de dous puntos sobre o Índice de Prezos ao Consumo publicado anualmente polo
Instituto Nacional de Estatística.
◦ A
igual traballo, igual salario. Non á discriminación salarial da muller traballadora,
das e os traballadores inmigrantes ou da mocidade obreira.
◦ Garantir
postos de traballo para as persoas con discapacidade en condicións que garantan
o seu pleno desenvolvemento persoal e profesional.
◦ Incremento
do Salario Mínimo Interprofesional a 1.200 € mensuais.
◦ Incremento
das pensións mínimas a 1.200 € mensuais.
◦ Prestación
indefinida mínima por desemprego de 700 € mensuais ata a reincorporación
efectiva a un posto de traballo.
◦ Regulamentación
de prácticas e bolsas en empresas.
◦ Prohibición
legal dos cortes de suministros, embargos e desafiuzamentos para as familias
traballadoras en situación de desemprego. Responsabilidade directa do Estado en
caso de impagos derivados de situacións de desemprego sen dereito a repercutir as
contías debidas contra o traballador ou traballadora.
◦ Gratuidade
dos servizos públicos para a poboación obreira, en activo, desempregada ou xubilada,
cuxos ingresos mensuais non superen o dobre do Salario Mínimo Interprofesional.
* Pola
mellora das condicións e dereitos laborais:
◦ Promoción
efectiva do traballo fixo e eliminación de toda forma precaria de contratación.
◦ Prohibición
de toda forma de prestamismo laboral. Non ao tráfico de traballadores, prohibición
das Empresas de Traballo Temporal.
◦ Redución
xeral da xornada laboral a 35 horas en cómputo semanal, por lei e sen redución
salarial.
◦ Redución
da xornada laboral a 30 horas en cómputo semanal, por lei e sen redución
salarial, nos sectores produtivos de risco para a saúde laboral do persoal e
especialmente penosos.
◦ Prohibición
das horas extraordinarias, salvo en casos de forza maior así entendidos polo
persoal da empresa.
◦ Regulamentación
da quinta semana de vacacións.
◦ Implementación
da Cuarta Quenda diaria sen redución salarial.
◦ Rexeitamento
á liberalización dos horarios comerciais.
◦ Recoñecemento
inmediato de iguais dereitos, laborais, sociais, sindicais e políticos á clase obreira
inmigrante, independentemente da súa situación legal actual.
◦ Fomento
real da saúde laboral. Control obreiro da prevención de riscos laborais e da
actividade da Inspección de Traballo e Seguridade Social.
◦ Participación
obreira na formación laboral de traballadores e traballadoras en activo e en
situación de desemprego. Desde unha perspectiva sen ánimo de lucro nin con
concepcións mercantilistas, unha formación ligada aos centros de traballo e ás necesidades
da clase obreira e con carácter produtivo. Ademais se fomentará na formación
laboral o fomento do sindicalismo de clase.
◦ Ampliación
da baixa de maternidade aos 12 meses, con libre disposición de compartir este
dereito coa súa parella.
◦ Prohibición
dos despedimentos a traballadores e traballadoras en situación de Incapacidade Temporal.
Supresión das Mutuas Laborais pasando a xestión a mans do Estado con
subrogación do persoal das citadas empresas.
◦ Redución
xeral da idade legal de xubilación aos 60 anos.
◦ Redución
da idade legal de xubilación aos 55 anos en sectores produtivos de risco para a
saúde dos traballadores e traballadoras ou especialmente penosos.
◦ Non
ao Pacto de Toledo. Prestacións de Seguridade Social, comezando polas pensións,
a cargo dos Orzamentos Xerais do Estado.
◦ Non
ao acordo económico e social, que prolonga a idade de xubilación aos 67 anos,
reduce a contía das pensións e endurece as condicións para acceder ela.
◦ Loita
contra as privatizacións e a suba dos prezos do transporte.
◦ Non
máis subvencións públicas á Igrexa. Non á exencións fiscais.
II.-
CONTROL POPULAR E OBREIRO, DEMOCRATIZACIÓN DA NEGOCIACIÓN COLECTIVA
* Contra
a corrupción patronal:
◦ Loita
contra a fraude fiscal.
◦ Persecución
económica e penal efectiva das empresas con capital en paraísos fiscais.
◦ Reforma
Fiscal progresiva con endurecimiento das sancións a monopolios e empresas que
recolla especificamente a posibilidade da súa nacionalización.
◦ Nacionalización
de todos os sectores produtivos estratéxicos: Banca, Comunicacións,
Transportes, Enerxía, Minería, Superficies comerciais, cadeas turísticas…
◦ Incremento
da imposición ás Sociedades de Investimento en Capital Variábel (SICAV), baixo
as que se agochan as grandes fortunas, a un 45 % -actualmente tributan ao 1%-.
E chegar á súa prohibición.
◦ Persecución
de toda forma de acoso laboral.
◦ Persecución
de toda fraude na contratación e na cotización patronal.
◦ Persecución
de toda vulneración do dereito obreiro á protección integral da saúde e á
prevención de riscos laborais.
◦ Non
aos Expedientes de Regulamentación de Emprego.
◦ Ningunha
subvención, bonificación ou exención fiscal aos monopolios e grandes empresas.
◦ Non
ao gasto público para salvar empresas privadas.
* Polo
control obreiro:
◦ Dereito
do persoal, e das organizacións obreiras, a unha información puntual e veraz da
marcha económica da empresa.
◦ Control
obreiro do respecto na empresa aos dereitos laborais e sociais dos traballadores
e traballadoras. A igual traballo iguais dereitos, ningunha obreira discriminada.
◦ Control
obreiro do respecto ao medioambente na produción.
◦ Establecemento
dun vínculo legal entre a celebración de comités de empresa e asembleas
previas, con periodicidade bimensual. A asemblea de traballadores terá
decisións vinculantes na inclusión de puntos e na celebración de comités extraordinarios.
◦ Democratización
da negociación colectiva regulamentando o debate en asembleas de centro de
traballo.
◦ Establecemento
do referendo obreiro vinculante na unidade produtiva ou sector afectado sobre
os Convenios Colectivos.
◦ Promoción
da militancia sindical da mocidade obreira. Defensa dos dereitos da mocidade
fronte á desigualdade salarial e a precariedade.
◦ Reforma
Agraria e plan de soberanía alimentaria que poña a disposición dos obreiros e
obreiras agrícolas os grandes latifundios co obxectivo da súa socialización
baixo control obreiro.
◦ Nacionalización
dos sectores estratéxicos. Participación dos obreiros no seu control e xestión.
III.-
MARCO LEGAL. NOVO ESTATUTO OBREIRO E LOITA CONTRA O DESPEDIMENTO LIBRE.
* Por un
novo Estatuto Obreiro:
◦ Non
ao pacto social. Non ás contrarreformas laborais e da Seguridade Social.
◦ Causalidade
na contratación.
◦ Cobertura
Social pública, universal e gratuíta.
◦ Fortalecemento
do Dereito á Folga como dereito fundamental, democrático e colectivo, que debe
prevalecer sobre os dereitos patronais e individuais.
◦ Protección
legal da actividade dos piquetes informativos ante o terror e a represión
patronal nas folgas.
◦ Ampliar
o marco da negociación colectiva. Defender a prevalencia dos convenios.
* Loita
contra o despedimento libre e a fraude empresarial:
◦ Ningún
despedimento sen causa real probada. Non ao despedimento libre.
◦ Elección
polo traballador/a ou traballadores/as despedido/a entre readmisión e indemnización
en caso de despedimento improcedente.
◦ Incremento
das indemnizacións por despedimento improcedente a 60 días de salario por ano
de antigüidade sen límite de mensualidades.
◦ Indemnización
mínima por despedimento improcedente de 6 mensualidades de salario, independentemente
da antigüidade na empresa.
◦ Rescisión
indemnizada coas anteriores contías, a iniciativa obreira, desde o primeiro impago
do salario.
◦ Deveño efectivo de
salarios de tramitación desde a data do despedimento ata a reincorporación
efectiva ao posto de traballo ou a extinción da relación laboral.
◦ Supresión
da responsabilidade limitada empresarial para débedas salariais e de indemnizacións
por despedimento. Os empresarios deben responder co seu patrimonio persoal das
débedas cos traballadores e traballadoras.
◦ Efectiva
asistencia xurídica gratuíta a cargo do Estado para toda reclamación laboral.
◦ Regulamentación
do pagamento das costas xudiciais por toda empresa condenada ante unha reclamación
laboral en virtude do principio de vencemento obxectivo.
◦ Incremento
nun 50 % das achegas patronais ao Fondo de Garantía Salarial.
◦ Non
á subcontratación nin á contratación fraudulenta de traballadores autónomos con
vinculación prolongada á empresa. Reforma do Estatuto do Traballador Autónomo
cunha ampliación real de dereitos sociais e medidas efectivas que eviten a
fraude.
◦ Aplicación
efectiva do tipo pena regulamentado como delitos contra os traballadores. Regulamentación
da posibilidade de acusación para as organizacións obreiras de maneira que esta
se faga efectiva.
◦ Dereito
á sindicación en organizacións clasistas e á folga nas Forzas Armadas e corpos
policiais.
IV.- A
CLASE OBREIRA MUNDIAL. INTERNACIONALISMO PROLETARIO
◦ Defensa
dos dereitos e intereses da clase obreira mundial desde a concepción
internacionalista proletaria da loita obreira.
◦ Apoio
ás loitas clasistas da Federación Sindical Mundial. Defensa da integración das
estruturas sindicais existentes en España na FSM.
◦ Solidariedade
cos traballadores e traballadoras perseguidos en calquera parte do mundo pola
súa actividade política e/ou sindical, especialmente cando se vexan implicadas
empresas españolas ou con presenza en España como expresión xenuína do noso
internacionalismo proletario.
◦ Loita
por que en todo país en que unha empresa teña a súa sede social ou centro de
traballo se declare a competencia xudicial para enxuizar a empresas que cometan
delitos contra os traballadores e traballadoras en calquera parte do mundo.
◦ Denuncia
das empresas que atentan contra os dereitos da clase obreira nos países
empobrecidos e que comercializan os seus produtos e servizos en países imperialistas
(UE, EEUU…).
◦ Loita
contra a Unión Europea. Saída de España desa alianza imperialista. Non ás
Directivas da Unión Europea.
◦ Todos
os dereitos sociais, laborais, sindicais e políticos para todos os traballadores
e traballadoras inmigrantes.
◦ Non
aos Centros de Internamento de traballadores e traballadoras inmigrantes.
◦ Defensa
da Paz Mundial.
◦ Pola
disolución da OTAN. Saída inmediata de España da OTAN.
◦ Non
ás bases militares imperialistas en España. Non aos Pactos Militares con EEUU.
◦ Redución
progresiva do gasto militar.
◦ Saída
do FMI, o Banco Mundial e o Banco de Comercio
POLA
RECUPERACIÓN DO SINDICALISMO DE CLASE
POLA
UNIDADE OBREIRA
POLA
SOCIEDADE SOCIALISTA
[Traducido por FORXA!]