A coherencia na loita revolucionaria e a relación entre táctica e estratexia

Achega do PCPE ao 21º Seminario Comunista Internacional de Bruxelas, celebrado entre o 18 e 20 de maio.

 "A coherencia na loita revolucionaria e a relación entre táctica e estratexia”

A irrenunciable meta final de construír  o Socialismo marca, polo menos sobre o papel, unha referencia para a totalidade dos Partidos Comunistas e Obreiros.

Agora ben, a historia demostra que o simple feito de marcar o obxectivo  non implica necesariamente que se estea na liña de traballo  correcto para a súa consecución. É máis, desde os primeiros momentos nos que xa se puido falar de Socialismo Científico, son múltiples os exemplos de organizacións  e correntes organizativas e/ou ideolóxicas que, ou ben pola súa colaboración de clase coa burguesía, ou polo seu sectarismo esquerdista, non só non contribuíron ao avance do Socialismo, senón que se erixiron en serios obstáculos para o avance cara a unha  sociedade libre de explotación dun ser humano por  outro.

Táctica, estratexia, programa, ideoloxía, organización, crise, masas, clases sociais, nivel de conciencia, acumulación de forzas, experiencia… son conceptos e elementos que un Partido Comunista deber ter permanentemente en conta  para definir en cada momento a liña política máis acertada: aquela que lle permita atraer as súas propostas e postulados ao maior número de traballadores /as e elementos máis avanzados do pobo.

Por todo iso, o debate sobre a táctica e estratexia - enmarcado na vella, pero moi presente, dicotomía entre reforma ou revolución-, sempre estivo presente nas organizacións obreiras, conformando o seu devir histórico a actual fotografía de fragmentación do movemento obreiro.

22 de Maio: FOLGA no Ensino Público contra os recortes do capital.

A escala privatizadora e reformista que ten asumido o actual executivo estatal dá mostras de seguir máis viva que nunca. No seu punto de mira, o capitalismo depredador, sitúa agora  a un dos piares fundamentais para a formación dunha sociedade plena en consciencia e valores: a educación. 

Comprende a esta altura que a maquinaria económica de explotación ten que manterse sen necesidade de asumir ningún investimento público, a época post-industrial na que ten caído o sistema non pensa soster nada que non lle reporte beneficio. Baixo a bandeira do capital redúndase nunha distribución en prol das grandes institucións financeiras e catalóganse como puros servizos asistenciais aqueles que outrora se erixían como piares do seu mal chamado Estado de Benestar. Falamos dun sistema educativo no que se ten imposto unha rutina de castes, onde a clase traballadora formará ós seus fillos dende a segunda fila, mentres que a educación privada se abrirá paso a través da terra queimada á que nos aboca o antisocial ministro Wert e mailo seu séquito. 

É por iso, que como moitos outros días en diante, temos a obriga moral e persoal de saírmos á rúa. O 22 de Maio é unha data na que se xoga o futuro xa non só das próximas xeracións, senón do propio funcionamento da escola tal e como a coñecemos. Pouco queda xa da ensinanza libre e en beneficio de todos, mais o que está claro é que o proceso mercantil no que se ve inmersa aféctalle a todos os niveis. Vimos de asumir unha brutal suba das taxas universitarias, razón que priva do estudo superior en condicións de plena competencia, a capacidade investigadora e innovadora que outrora se lle adxudicara ós centros universitarios queda reducida á plena anécdota curricular. Denunciar tamén o paulatino aumento do espazo que Bancos e Institucións Empresariais ocupan no eido universitario, dende onde se redirixen como entes de captación dunha mocidade que sufre un auténtico masacre laboral, predisposta entón a aceptar condicións que outrora se amosaban impensábeis. Afirmar o absoluto fracaso da estratexia mercantilizadora do Plan Bolonia, que obriga a pagar créditos lectivos que nin sequera se imparten, multiplica as dificultades para acadar un título e reduce notablemente a consideración deste a posteriori. Redúcense os espazos de estudo e as prácticas nas diferentes titulacións lévanse a cabo en condicións cada vez máis precarias, obrigando incluso a parte do estudantado a traer material propio. A isto engádeselle unha negación dos dereitos básicos a todo o persoal que se encadra dentro do perfil de bolseiro, esa categoría pretoriana que dura máis do permitido, un suposto tempo de formación no que se exceden as horas convidas e no que incluso se chega a negar o dereito á folga.

Resolución da Conferencia Política do PCM

A nosa elección é polo poder obreiro e popular, polo socialismo-comunismo.

Resolución da Conferencia Política do PCM, reunida os días 28 e 29 de Abril do 2012

I.- En México o poder político é o poder dos monopolios, a ditadura de clase da burguesía.

Ademais das condicións obxectivas, o detonante da Revolución democrático-burguesa que estalou en 1910, foi a fraude electoral na sucesión presidencial dese ano e o reclamo de democracia. Hai que aclarar que nin antes nin despois da Revolución de 1910 houbo democracia en México, que o problema da democracia só será resolto coa democracia proletaria. En todo caso, trala derrota dos exércitos populares e o asentamento  do goberno posterior á revolución, a ditadura de clase do capitalismo, hoxe con graos elevados de concentración e centralización, adoptou unha fachada democrática para asegurar a súa dominación e a resolución de contradicións entre os grupos da clase dominante.

Neste  México do século XXI, cun desenvolvemento capitalista inserido con relacións de interdependencia na fase imperialista e ocupando unha posición intermedia na pirámide imperialista, a democracia expresa abertamente o poder dos monopolios, o poder da plutocracia, a oligarquía financeira e industrial que configura un sistema político en función estrita dos seus intereses, para asegurar a explotación da clase obreira e de todos os proletarios, de todos os traballadores da cidade e o campo, para desposuír aos pobos indios e as súas comunidades da terra e o territorio, para espoliar e devastar a natureza e os ricos recursos petroleiros, minerais, madereiros, pesqueiros, agrícolas, acuíferos, a biodiversidade; sen importar que o custo sexa a extinción de especies da flora e a fauna, algunhas delas endémicas, a destrución de selvas e espazos vitais, sen importar a contaminación de ríos, mares, lagos, lagoas, terra e ar.

CAMBIO DO CARÁCTER DA PRODUCIÓN NO PROCESO DE CONSTRUCIÓN E DESENVOLVEMENTO DO SOCIALISMO.

MIKHAIL V. POPOV

Catedrático de economía e dereito, Presidente da Fundación da Academia Obreira, representante da revista do Partido Comunista Obreiro Ruso “Sovietsky Soyuz”

[Texto tirado da Revista Comunista Internacional nº 2, traducido por FORXA!]

Como é sabido, a produción é un proceso de apropiación dos obxectos de natureza dentro do marco dunha forma determinada da sociedade e mediante ela. A teoría e historia recoñecen os seguintes modos de produción sucesivos: comunismo primitivo, escravitude, produción feudal, capitalista e comunista. A produción mercantil xorde xa coa descomposición do comunismo primitivo, pero só o capitalismo pode ser caracterizado como economía xeral mercantil, como economía mercantil na etapa do seu desenvolvemento cando a mesma man de obra convértese nunha mercancía. Capitalismo é unha economía que polo seu propio carácter é mercantil.

Todo modo de produción ten como condición as necesidades e o seu resultado final – o consumo. Mais o obxectivo directo da produción mercantil non é o valor de uso, senón o valor,  xa que calquera mercancía é un produto fabricado exclusivamente para ser cambiado. O obxectivo directo da produción mercantil capitalista é a plusvalía. O feito de que a produción capitalista teña un carácter social desenvolvido xera unha contradición entre o carácter social da produción e o carácter privadoda apropiación capitalista. As relacións de cambio contradín ao carácter social da produción e, como resultado dunha revolución socialista, no transcurso do período de transición  do capitalismo ao comunismo morren e substitúense directamente polas relacións directamente sociais. Na produción comunista, o carácter social do traballo non se manifesta mediado polo cambio, senón directamente; e a mesma produción comunista caracterízase como directamente social e o é tanto na súa fase superior como na inferior –durante o socialismo.

Boletín de Unidade Comunista: Organicemos a Loita da Clase Obreira

1	2
3	4

Descargar díptico (.pdf, 4'6mb)